Book Title: Updeshpad Mahagranth
Author(s): Haribhadrasuri, Munichandrasuri, Hemsagarsuri, Ratnatrayvijay
Publisher: Ranjanvijay Jain Pustakalay
View full book text
________________
૨૩ ઘરે લઈ ગયો અને તારી પણ તપાસ કરી, પણ તું ક્યાંય દેખાયો નહિ, છતાં અત્યારે મળી ગયો, તે ઠીક થયું,” એમ કહી કુમારને તે સાર્થવાહના ઘરે લઈ ગયો. તેની સાથે વિવાહ કર્યો. રત્નાવતીના અવિરત સમાગમમાં રહેવાની ઈચ્છાવાળો કુમાર દિવસ પસાર કરતો હતો. એટલામાં વરધનુના મરણનો દિવસ આવ્યો અને બ્રાહ્મણોને જમાડવા માટે ભોજન તૈયાર કરાવ્યું, બ્રાહ્મણો ભોજન કરતા હતા, ત્યાં બ્રાહ્મણનો વેષ ધારણ કરનાર વરધનું ભોજન કરવા માટે આવ્યો. તેણે આવીને કહ્યું કે, ભોજન જમાડનારને તમે જઈને કહો કે, “દૂર દેશાવરથી ચારે વેદોનો જાણકાર સમગ્ર બ્રાહ્મણોમાં મુગટના રત્નસમાન ભોજન માગે છે. વળી જેના માટે ભોજન કરાવ્યું હોય, તેને ભવાંતરમાં પણ તે ભોજન મળી જાય છે. તમારા પિતાદિક મૃત્યુ પામ્યા હોય, તેમને પણ તેણે કરેલું ભોજન પહોંચી જાય છે. (૪૦૦) ભોજન માટે નક્કી કરેલા પુરુષોએ તે વાત કુમારને જણાવી. એટલે તે બહાર નીકળ્યો અને દેખે છે, તો વરધનુ જણાયો. કોઈક અપૂર્વ સ્નેહરસને અનુભવતો કુમાર તેને ભેટ્યો અને મંદિરમાં પ્રવેશ કરાવી સ્નાન કરાવ્યું. ભોજન કર્યા પછી પૂછયું કે, “હે મિત્ર ! આટલો કાળ તેં ક્યાં પસાર કર્યો ? ત્યારે વરધનુએ કહ્યું કે -જંગલની ગાઢ ઝાડીમાં તે રાત્રે તમે સુખેથી સૂઈ ગયા હતા.. એક ગીચ ઝાડીમાંથી કોઈ એક ચોરપુરષે મારી પાછળ દોડી આવીને મારા દેહમાં તીક્ષ્ય બાણ માર્યું. તેના ઘાની વેદનાથી મૂછ પામી હું ભૂમિતલમાં પડ્યો. મૂછ ઉતરી અને ભાનમાં આવ્યો એટલે “મારી વેદનાથી તમને દુઃખ થશે' એમ વિચારી મારી ઘાયલ અવસ્થાને છૂપાવતો તે જ ઝાડીવાળા પ્રદેશમાં રહ્યો. તમારો રથ ત્યાંથી પસાર થયા પછી ધીમે ધીમે હું તે ગામમાં આવ્યો કે, જ્યાં તમે રાત્રે રોકાયા હતા. ગામના માલિકે તમારો વૃત્તાન્ત મને કહ્યો અને વિચિત્ર ઔષધિઓ વડે મારો ઘા રૂઝાવ્યો. સ્થાને સ્થાને તમારી શોધ કરતો કરતો અહિ આવ્યો. ભોજનના બાનાથી તમને મેં અહીં જોયો.
એક બીજા મિત્રો ક્ષણવાર પણ વિરહ ન ઇચ્છતા શાંતિથી રહેલા હતા, ત્યારે કોઈક સમયે પરસ્પર આ પ્રમાણે મંત્રણા કરી કે- “આમ ને આમ આપણે કેટલા કાળ સુધી નિરુદ્યમી બેસી રહેવું ? હવે આપણે કોઈ પુરુષાર્થ કરવો જોઈએ. આમાંથી નીકળવાનો સુંદર ઉપાય મેળવીએ.” એવામાં દરેકને કામ ઉત્પન્ન કરનાર અને ચંદનની સુંગંધવાળો મલયવનનો પવન જેમાં સુખ આપે છે, તેવો વસંત-સમય આવ્યો. નગરના લોકો વિવિધ પ્રકારની વસંત ક્રિીડાઓ પ્રવર્તાવવા લાગ્યા. કુબેરની નગરીની વિલાસ ક્રિીડાઓ ભૂલી જવાય તેવા પ્રકારની ક્રીડાઓ નગરીમાં ચાલતી હતી.
અતિ મોટા કુતૂહલવાળા તે બંને કુમારો પણ નગર ઉદ્યાનમાં ગયા. ત્યાં ગીતના શબ્દથી દાનજળ (મદજળ) ઝરાવનાર એક હાથી જોયો. માનવને જમીન ઉપર પટકી પાડી નિરંકુશ બની ચોતરફ ફરતો, કેળના સ્તંભ માફક લોકોની ક્રીડાઓને તોડી નાખતો હતો. લોકોની દોડાદોડીમાં કરુણ સ્વરથી વિલાપ કરતી, ભયથી કંપની એક કુલબાલિકાને હાથીએ પકડી લીધી. જાણે કોમલ બાહુથી બાલ કમલિની ઉખેડાતી હોય, તેમ હાથીની ભયંકર સુંઢમાં પકડાયેલી. ભયથી કંપતા અને સમગ્ર દિશામાં આમતેમ જોતા નેત્રવાળી, વીખરાયેલા કેશપાશવાળી, પોતાનું રક્ષણ નહીં દેખતી, મરણ-સમયની ક્રિયાનું સ્મરણ કરતી, “ઓ મા !
