Book Title: Updeshpad Mahagranth
Author(s): Haribhadrasuri, Munichandrasuri, Hemsagarsuri, Ratnatrayvijay
Publisher: Ranjanvijay Jain Pustakalay
View full book text
________________
- ૨૧૦
ઉપદેશપદ-અનુવાદ પટ્ટણ વગેરે સ્થાપનમાં પ્રવર્તતા હોય, તેમના તથા ધાર્મિક જનોનાં ધર્મ કાર્યોનો ફેલાવો થાય, તેમ કર અને સર્વ પ્રયત્નથી જૈનશાસનની પ્રભાવના થાય, તેવાં કાર્યો કર, જેથી ક્ષીરસમુદ્રના જળ સરખી ઉજ્જવલ કીર્તિ સર્વ ફેલાય.” આ પ્રમાણે શ્રાવકધર્મનો સ્વીકાર કરી આચાર્ય ભગવંતના ચરણમાં વંદન કરી પોતાને કૃતાર્થ માનતો પોતાના મહેલમાં ચાલ્યો ગયો. (20) ત્યારથીમાંડી આ સંપ્રતિ રાજા ઉદારતાપૂર્વક વિધિ-સહિત જિનબિંબોની પૂજા-વંદન તથા વિનયથી ગુરુના ચરણની પર્યાપાસના-સેવા કરવાલાગ્યો. દીન, અનાથ, અપંગ, અશક્ત વગેરે જનોને દાન આપતો હતો તથા જીવદયા કરતો હતો, તેહિમાલય પર્વત સમાન ઉંચા મનોહર જિનાલયો બંધાવતો હતો. સીમાડાના સર્વે રાજાઓને બોલાવીને તેમને આ સુંદર ધર્મ સમજાવ્યો. તેમાંથી કેટલાક સમ્યકત્વ પામ્યા. સુવિહિત સાધુઓ તેમ જ અરિહંત ભગવંતોનાં બહુમાન કરતા એવા માયારહિત માનસવાળા તેઓ પોતાના પરિવાર સહિત શ્રાવકો બન્યા.
હવે કોઈક સમયે રાજાએ જિનગૃહમાં ધન્ય અને પુણ્યશાળી જનોને દેખવા યોગ્ય ઘણી વિભૂતિ અને આડંબર સહિત મહામહોત્સવ આરંભ્યો. રથયાત્રામાં પોતાના શિખરથી જાણે આકાશને સ્પર્શ કરતો હોય તેવો ઉંચો, જેમાં મોટી ધ્વજા-પતાકાઓ ફરકી રહેલી છે - એવો મોટો રથ યાત્રા-નિમિત્તે આખા નગરમાં પરિભ્રમણ કરતો હતો. તેમાં ભેરીના ભંકાર શબ્દથી સમગ્ર આકાશમંડલ પૂરાઈ ગયું હતું. તેવા પ્રકારનો જીવલોક બની ગયો છે અને લોકોના શબ્દો તે બિલકુલ આ વાજિંત્રોના શબ્દોથી અદશ્ય બની ઢંકાઈ ગયા. દરેક ઘરેથી પુષ્કળ કિંમતી અનેક પ્રકારની અર્થપૂજા સામગ્રી મેળવતાં મેળવતાં અનુક્રમે રાજાના ગૃહાંગણમાં રથયાત્રા પહોંચી. એટલે અતિઆદરપૂર્વક, અત્યુત્તમ પૂજા કરવા પૂર્વક આ રાજા પણ પોતાના પરિવાર-સહિત તેમાં જોડાયો, રથને અનુસરવા લાગ્યો, યોગ્ય સમયે પોતાના સામંત રાજાઓને સ્નેહગર્ભિત વચનથી સમજાવ્યા કે, “હે સામંતો ! જો તમે મને માનતા હો તો, તમારાં પોતાનાં રાજ્યોમાં જિનમંદિરોમાં જિનેશ્વરોની મોટી રથયાત્રાઓ કરાવો. મને ધનનું પ્રયોજન નથી. મને તો ખરેખર આ જ પ્રિય વસ્તુ છે. તેઓને રજા આપી. તેઓએ પોતાના રાજયોમાં જઈ ઘોષણા કરાવી. સીમાડાના પ્રદેશનાં રાજયો સાધુઓ માટે સુખેથી વિહાર થઈ શકે તેવાં તૈયાર કરાવ્યાં. તે રાજાઓ પોતાનાં રાજયોમાં ચૈત્યોની પૂજા રથયાત્રા, સ્નાત્રમહોત્સવ, પુષ્પો ચડાવવા રૂપ પુષ્પપૂજા, અક્ષત આદિથી વધામણાં કરવાં વગેરે પ્રકારે પ્રભુભક્તિ કરવા લાગ્યા.
હવે કોઈક સમયે સંપ્રતિરાજાએ મસ્તક નમાવીને સુસ્તી સૂરિને પૂછયું કે, “હે ભગવંત! અનાર્ય દેશમાં સાધુઓ કેમ વિહાર નથી કરતા ?' આચાર્ય ભગવંતે કહ્યું કે - વિચરતા સાધુઓ જયાં આત્મગુણની પ્રાપ્તિકરે, ત્યાં વિચરે' એમ વીર ભગવંતે કહ્યું છે. આચાર્ય ભગવંત પાસેથી મેળવેલા અભિપ્રાયવાળારાજાએ પોતાના મનુષ્યોને સાધુઓનો વેષ પહેરાવ્યો અને સાધુ-સામાચારી શીખવી, એટલે તેઓ સાધુના આચાર-વિચાર, ભિક્ષાવૃત્તિ વગેરે જાણીને અનાર્યદેશમાં જઈને પ્રકારે સાધુ ભોજન-પાણી, ઉપાશ્રય વગેરે ગ્રહણ કરે અને બોલવા-ચાલવાનો સાધુ-વ્યવહાર પણ તેઓ તે પ્રમાણે કરવાલાગ્યા. શ્રમણ-સુભટોથી ભાવિત એવા તે દેશોમાં ચારે બાજુ સાધુઓ સુખેથી વિહાર કરવા લાગ્યા અને તે કારણે તે
