________________
પ્રા. ઉપદેશમાલાનો ગૂર્જરાનુવાદ
૨૩૭
તેમના દેખતાં ગોખ્યા કરે અને બીજાં પૂર્વનાં સૂત્રો ભણતા સાંભળે, તે પણ ઉપયોગપૂર્વક કાનથી સંભળી યાદ કરી લેતા હતા.
હવે કોઈક સમયે મધ્યાહ્ન સમયે આચાર્ય મહારાજ બહાર સ્થંડિલભૂમિએ ગયેલા હતા અને સાધુઓ ભિક્ષા માટે ગયા હતા, તે સમયે ઉપાશ્રયના વસતિપાલક તરીકે વજ્રને સ્થાપન કર્યા હતા, પોતાના બાલચાપલ્યના અને કુતૂહળના કારણે સાધુઓના વિટિયાઓ મંડલના ક્રમે ગોઠવ્યા. જાણે સાધુઓ સામે વાચના લેવા બેઠા ન હોય, વચ્ચે પોતે બેસીને સમુદ્રના ક્ષોભ સરખા ગંભીર શબ્દથી પૂર્વગત અંગોની વાચના આપવા લાગ્યા.
એ સમયે પ્રથમ ગુરુ મહારાજ બહારથી આવી પહોંચ્યા અને વાચનાનો શબ્દ સાંભળ્યો. વિચા૨ ક૨વા લાગ્યા કે, ‘મુનિઓ મારા પહેલાં જલ્દી આવી ગયા કે શું ? નહીંતર આશબ્દ કોનો હશે ? બહાર ઉભા રહીને એકાગ્રતાથી સાંભળવા લાગ્યા, ત્યારે જાણ્યું કે આ સાધુઓનો શબ્દ નથી, પણ વજનો છે. તેને ક્ષોભ ન થાય તેથી વળીને પાછા હઠી ગયા અને થોડા સમય પછી મોટા શબ્દથી નિસીહિ શબ્દ ગુરુએ કહ્યો.
અતિચકોરપણાના ગુણથી તે શબ્દ સાંભળીને સર્વ વિટિયાઓ જે જે સ્થાનના હતા, ત્યાં ગોઠવી દીધા
અને ગુરુના હાથમાંથી દાંડો ગ્રહણ કર્યો. ગુરુના પગોની પ્રમાર્જના કરી. સિંહગિરિ પણ ચિંતવવા લાગ્યા કે, ‘આ તો અતિશય શ્રુત-રત્નનો ભંડાર છે, તો ૨ખે કોઇથી પરાભવ ન પામો. આ સાધુઓને આનો ગુણોત્કર્ષ જણાવી દઉં, જેથી કરીને તેના ગુણને ઉચિત વિનય કરે.
રાત્રિ સમયે એકઠા થયેલા સાધુઓને એ પ્રમાણે કહ્યું કે, ‘અમે બે ત્રણ દિવસ બીજા ગામ જવાના છીએ. અને ત્યાં રોકાઇશું” ત્યારે યોગ વહન કરનાર અને વાચના લેનાર સાધુઓએ પૂછ્યું કે, ‘અમારા ગુરુ કોણ ?' ગુરુએ કહ્યુ કે, ‘વજ્ર' સ્વભાવથી જ ગુરુવચનમાં વિશ્વાસવાળા વિનયલક્ષ્મીનું કુલગૃહ એવા તે મુનિસિંહોએ તે ગુરુનું વચન પ્રમાણભૂત માન્યું. (૨૦૦ ગ્રન્થાગ્ર)
'ગુરુવચનની શ્રદ્ધા કરનાર સિંહગિરિના વિનીત શિષ્યોનું કલ્યાણ થાઓ કે ‘વજ તમને વાચના આપશે.' એ ગુરુના વચનથી કોઇએ પણ ગુરુનું વચન ન અવગણવું' પ્રભાત-સમય થયો, તે સમયે વસતિ-પ્રમાર્જનાદિ કાર્યો કર્યાં, કાલ-પ્રવેદન આદિ વિનય વજ્રમુનિનો તેઓ ક૨વા લાગ્યા. શ્રી સિંહગિરિ ગુરુ પછી જે મોટા હોય, તેને યોગ્ય એવા પ્રકારની નિષદ્યા-બેસવાનું આસન સર્વ સાધુઓએ એકઠા મળીને તૈયાર કર્યું. વજ્ર તેના
