________________
૩૦૭
પ્રા. ઉપદેશમાલાનો ગૂર્જરાનુવાદ
ત્યારે જમાલિના વૃત્તાન્તથી અજાણ બની કપટથી ઢંકે કહ્યું કે, “હે આર્યા ! આવા વિષયમાં હું વિશેષ સમજી શકતો નથી કે ભગવાન સત્ય છે કે જમાલિ સત્ય છે, એમ કહીને મૌનપણે બેસી રહ્યો. કોઇક દિવસે સુદર્શના સાધ્વી સ્વાધ્યાયપોરસી કરતાં હતાં, ત્યારે નિભાડાના ઉપરના ભાગમાંથી ભાજનો નીચે ઉતારતાં તે ઢંકકુંભાર શ્રાવકે એકદમ સળગતો એક અંગારો એવી રીતે ફેંક્યો કે જેથી તેના સંઘાટક વસ્ત્રના એક ભાગમાં લાગી ગયો. ત્યારે સાધ્વીએ કહ્યું કે, શ્રમણોપાસક મહાનુભાવ ! આ મારા વસ્ત્રને તેં કેમ બાળ્યું ! ત્યારે તેણે કહ્યું કે, “હે આર્યા! જુઠું કેમ બોલો છો ! તમારા પોતાના મતે બળતાને બળેલું એમ ન કહેવાય. હજું તમારું વસ્ત્ર તો બળતું વર્તે છે. એ વગેરે કહીને તેને પ્રતિબોધ પમાડી, સાધ્વીએ કહ્યું કે, “હે શ્રાવક ! તેં ઠીક કર્યું. હું શિખામણની ઇચ્છા રાખું છું – એમ કહીને “મિચ્છામિ દુક્કડ' આપ્યું. અને જમાલિ પાસે ગઇ.
પોતાનો અભિપ્રાય યુક્તિસહિત વારંવાર સમજાવ્યો, તો પણ જમાલિએ તે માન્ય ન કર્યો. ત્યારપછી પોતે અને બીજા સાધુઓ ભગવંત પાસે ગયા. ત્યારપછી તે એકલો તે ખોટી પ્રરૂપણાથી પાછો ન ફરેલો, તેની આલોચના ન કરી, પ્રતિક્રમણ ન કર્યું અને પંદર દિવસની સંખના કરીને-કાલ કરીને લાન્તકકલ્પમાં તેર સાગરોપમની સ્થિતિવાળો કિલ્બિષિકહલકી જાતિનો દેવ થયો. ત્યાંથી આવી ચાર-પાંચ એવા તિર્યંચ અને મનુષ્યના ભવો સંસારમાં રખડી મહાવિદેહમાં સિદ્ધિપદ પામશે. પોતાની બહેનના પુત્ર, બીજી બાજુ પોતાની પુત્રીના પતિ એવા જમાલિ જેમને ભગવંતે પોતાના હસ્તથી સંયમ-સામ્રાજ્ય આપેલું હતું. એવા જ પુરુષ જો ભગવંતની અવગણના કરે, તો પછી ખેદની વાત છે કે, આ કરતાં બીજા કૃતઘ્નતાનો પ્રકર્ષ કયો
इंदिय-कसाय-गारव-मएहिं सययं किल्लिट्ठ-परिणामो । कम्मघण-महाजालं, अणुसमयं बंधई जीवो ||४६०।। પર પરિવાય-વિસના, કોકા-વંતપ-વિસા-મોહિં ! संसारत्था जीवा, अरइविणोअं करतेवं ।।४६१।। आरंभपाय-निरया, लोइअरिसिणो तहा कुलिगी अ | दुहओ चुक्का नवरं, जीवंति दरिद्द-जियलोए ||४६२ ।। सव्वो न हिंसियव्वो, जह महिपालो तहा उदयपालो । न य अभयदाणवइणा, जणोबमाणेण होयव्वं ।।४६३।।
