________________
પ્રા. ઉપદેશમાલાનો ગૂર્જરાનુવાદ
મિત્રો પણ ત્યાં આવીને પ્રભુભક્તિ પ્રવર્તાવે છે. દેરાસરમાં અભિષેક, વિલેપન, પૂજા, નાટક-નૃત્ય આદિ ઘણા બહુમાન-પૂર્વક એકઠા થઇને તેઓ કરે છે. તેઓ શ્રાવકનાં વ્રતો, શ્રાવકની સામાચા૨ી હંમેશાં કરે છે. ગૃહમાં વાસ કરવા છતાં શ્રાવકોચિત ધર્મ-કાર્ય તેઓ સાથે મળીને નિરંતર કરતા હતા. સમયે શ્રેષ્ઠ શ્રામણ્ય અંગીકાર કરીને અચ્યુત નામના બારમા દેવલોકમાં ઇન્દ્રના સામાનિક દેવ થયા.
૨૮૨
હવે પુષ્કલાવતી વિજયમાં પુંડરીગિણી નામની નગરીમાં શ્રી વજ્રસેન રાજાની ધારિણી નામની પ્રિયા હતી, તેના ગર્ભમાં વૈદ્યનો જીવ દેવલોકમાંથી ચ્યવી તેમનો પ્રથમ પુત્ર થયો. શ્રી વજ્રનાભ એવું તેનું નામ સ્થાપન કર્યું. અનુક્રમે બીજો બાહુ, ત્રીજો સુબાહુ, ચોથો પીઠ અને સર્વથી નાનો અને પાંચમો મહાપીઠ નામના પુત્રો ઉત્પન્ન થયા. ક્રમે કરી નવયૌવન અને સુંદર શરીરવાળા વૃદ્ધિ પામવા લાગ્યા.
કોઇક સમયે શ્રી વજ્રસેન જાતે જ પ્રતિબોધ પામી, ભવથી ઉદ્વેગ પામી જાતે જ પંચમુષ્ટિ લોચ કરી પ્રવ્રજ્યા અંગીકાર કરી શ્રી વજ્રનાભ નામના મોટા પુત્રને પોતાના રાજ્ય પર સ્થાપન કર્યો. પોતાના અપૂર્વ પરાક્રમથી શત્રુ-ચક્રનો પરાભવ કરી પોતાનું રાજ્ય ભોગવતો હતો. શ્રી વજ્રસેન રાજા તીર્થંકર હતા, ત્યારે કોઈક સમયે તે વખતે વજ્રસેન તીર્થપતિને કેવલજ્ઞાન ઉત્પન્ન થયું, તે જ ક્ષણે શ્રી વજ્રનાભ ચક્રીને ચક્રરત્ન પણ ઉત્પન્ન થયું. શ્રી વજ્રસેન મુનિસિંહ ધર્મચક્રવર્તી થયા અને શ્રી વજ્રનાભ પણ પુષ્કલાવતીની સમગ્ર વિજયના અધિપતિ ચક્રવર્તી થયા. બીજા ચારે બન્ધુઓને પૂણ્યના પ્રભાવથી મહામંડલના સ્વામી તેણે બનાવ્યા અને તેઓ મહાભોગો ભોગવવા લાગ્યા.
કોઇક સમયે પોતાના ચારેય લઘુ બંધુઓ સહિત શ્રી વજ્રનાભ ચક્રવર્તીએ જિનપતિ શ્રી વજ્રસેન ભગવંતના ચરણ-કમળમાં દીક્ષા અંગીકાર કરી. સૂત્ર, અર્થ બરાબર ભણીને ટૂંકા કાળમાં તે ગીતાર્થ થયા. આ પ્રમાણે વજ્રનાભસાધુએ દુસ્સહ ભાવશત્રુરૂપ કામક્રોંધાદિકને જિતી લીધા.
શ્રી વજ્રસેન જિનેશ્વર ભગવંતે તેમનામાં યોગ્યતા જાણીને ૫૦૦ સાધુનો પરિવાર આપીને સમયે સૂરિપદ પર સ્થાપન કર્યાં. ગચ્છમાં સાધુઓને સારણા, વારણા, નોદના, પ્રતિનોદના ધ્યાન-જ્ઞાન-રૂપ જળથી ભરપૂર એવા ગચ્છ-સમુદ્રમાં કર્ણધાર માફક શોભતા હતા. બાહુ પોતાનું સત્ત્વ ગોપવ્યા સિવાય મહાવૈરાગ્યથી તે ગચ્છની વૈયાવચ્ચ કરવાનો દૃઢ અભિગ્રહ ગ્રહણ કરે છે. અતિશય પવિત્ર શીખેલ શિક્ષાથી પ્રાસુક અને સાધુને કલ્પે તેવા એષણીય પાણી, આહાર, ઔષધાદિ વસ્તુઓ એવી રીતે લાવતા હતા કે, જેમાં દોષ ન લાગી જાય-તેવી ક્ષણે ક્ષણે સંભાળ રાખતા હતા. કોઇપણ બદલાની આશા રાખ્યા વગર
