________________
પ્રા. ઉપદેશમાલાનો ગૂર્જરાનુવાદ
૨૪૭ આવા બાલમુનિએ ઉત્તમ સમાધિમરણની જલ્દી સાધના કરી લીધી.” તે મુનિઓ બમણો સંવેગ પામ્યા અને વિશેષ શ્રદ્ધાવાળા થયા. તે કારણે દઢ ધ્યાન અને નિર્મલ મનથી એમ વિચારવા લાગ્યા કે- જો આવા બાલમુનિએ પણ સાધુધર્મમાં પરમર્થભૂત સમાધિ-મરણની સાધના કરી, તો લાંબાકાળથી પાળેલી પ્રવજ્યાવાળા આપણે ઉત્તમાર્થ કેમ ન સાધી શકીએ ? પર્વત ઉપર કોઈક પ્રત્યેનીક દેવતા શ્રાવિકાનું રૂપ વિકર્વીને ઉપસર્ગ કરવા લાગી. આગળ રહીને કહેવા લાગી કે, “હે પ્રભુ ! કૃપા કરીને તમો સર્વે મુનિઓ પારણું કરો અને આ ખાજા, પુડલા વગેરે મનોહર ભોજન વાપરો. “આપણા અહિં રહેવાથી આ ક્ષેત્રપાળ દેવતાને અપ્રીત થાય છે... - એમ ધારીને તે પર્વતનો ત્યાગ કરીને સેંકડો મુનિ પરિવાર સાથે નજીકના બીજા પર્વત ઉપર ચડ્યા.
દરેક મુનિવરોએ ત્યાંના ક્ષેત્રદેવતા માટે કાઉસ્સગ્ન કર્યો; એટલે પ્રત્યક્ષ થઇને તે દેવતાએ સર્વે સાધુને વંદન કરીને કહ્યું કે, “હે મુનિવરો ! આપ સર્વે નિર્વિને જલ્દીથી ઉત્તમાર્થ-અંતિમ સાધના અહિં જ કરો. આપ મહાત્માઓએ અહિં પધારી મારા ઉપર મહાઉપકાર કર્યો છે.” શ્રી વજસ્વામી મુનિકુંજર અને બીજા અન્ય સાધુઓએ યથાયોગ્ય મોટી શિલાઓ ઉપર બેસીને પાદપોપગમન અનશન કર્યું.
જ્ઞાન અને ધ્યાનના નિધિરૂ૫ વજસ્વામી અને સર્વે અનશન કરનાર મુનિવરોને અતિબહુમાનથી રથમાં બેઠેલા ઇન્દ્ર તેમને પ્રદક્ષિણા આપી વંદના કરી. તે સમયે તે રથવડે વૃક્ષોનાં શિખરો વામન થઇ ગયાં, તે આજે પણ તે પર્વત ઉપર તે જ પ્રમાણે નીચાં વૃક્ષો દેખાય છે. લોકોએ તેનું ગુણનિષ્પન્ન થાવર્તગિરિ એવું નામ પાડ્યું, કારણ કે વજસ્વામીએ તે પ્રદેશમાં અંતિમ આરાધના કરી હતી. ગુરુની સાથે ઉત્તમ સત્તાવાળા તે સર્વે મુનિવરો મહાસમાધિ-પૂર્વક કાળધર્મ પામી વૈમાનિકમાં દેવપણું પામ્યા.
શાસન ઉદયાત કરનાર અદ્વિતીય સૂર્યરૂપ એવા તે કૃતજિન અસ્ત થયા, ત્યારે દશપૂર્વના જ્ઞાનનો અને અર્ધનારાચ સંઘયણનો વિચ્છેદ થયો.
સુંદર મતિવાળા તે વજસેન મુનિવર મહીતલમાં વિહાર કરતા કરતા અનુક્રમે નાગરવેલની લદા અને સોપારીનાં વૃક્ષોથી આચ્છાદિત એવા સોપારક નામના નગરમાં પધાર્યા. ત્યાં આગળ જીવ, અજીવાદિક પદાર્થ-સમુદાયના અર્થને ભણી ગણીને જેણે અતિસ્થિર કરેલા છે, તેમજ ધર્મમાં અતિશય ભાવિક એવી ઇસ્વરી નામની શ્રાવિકા હતી. તે મહાશ્રાવિકા ચિંતવવા લાગી કે, “દાન આપતાં આપતાં આજ સુધીનો કાળ પસાર કર્યો, હવે અત્યારે તો અતિઆકરો તદ્દન સુક્કા દુષ્કાળનો ભીષણકાળ આવી લાગ્યો છે. પિંડ આપનારની જેમ કદાચ દેહ-બલિદાનથી આપણે જીવીએ.”
