________________
શ્રી વીર પ્રભુની ધર્મદેશના ભાગ્યેગે મુશીબતે પ્રાપ્ત થાય છે. (૨૮) કારણ કે–પૃથ્વીકાય આદિમાં જીવ અસંખ્યકાળ સુધી રહે છે અને તે વનસ્પતિમાં ગયેલ ત્યાં અનંતગુણા કાળ સુધી રહે છે. (૪૨૯) બીજી પણ વિવિધ હલકી યોનિઓમાં અનેક વાર ભમતા જીવને પુનઃ આ મનુષ્યભવની પ્રાપ્તિ ક્યાંથી થાય? (૪૩૦) સમસ્ત શેષ મનવાંછિત કાર્યોને પામે (સિદ્ધ કરે), તે પણ શિવસુખની સાધનામાં સમર્થ એવું આ ઉત્તમ મનુષ્યપણું નિચે દુર્લભ છે. (૪૩૧) વળી ઘણા મોટા કલેશેથી મળનારી, દુઃખે રક્ષણ કરી શકાય તેવી જે લક્ષ્મી, તે પણ સ્વજન-રાજા-ર-(તફયર) ક્યાચક વગેરે સર્વની સાધારણ છે. (૪૩૨) આપત્તિનું કારણ, મૂઢતા કરનારી, એક જ ભવના સંબંધવાળી અને શરદના વાદળાંની જેમ અસ્થિર, એવી તે લક્ષ્મીમાં પણ આનંદ માનવ (રાગ કરવો), તે (વિફલેક) હાનિકારક છે. (૪૩૩) વળી જે કોઈ પણ રીતે વર્તમાનમાં ઈષ્ટ વિયાગાદિ દુઃખ ન આવ્યું, (તે પણ) શું ! એટલા માત્રથી સદાકાળ તેને અભાવ થયે છે? (નહિ જ.) (૪૩૪) કારણ કે સિદ્ધોને છોડીને ત્રણેય લોકમાં પણ એ બીજે જીવ નથી, કે જેને શારીરિક-માનસિક દુઃખ ન પ્રગટે. (૪૩૫) આ કારણે જ ભવભીરુ મનવાળા મહામુનિઓ સર્વ સંગને દૂર તજીને મેક્ષસુખ માટે સતત ઉદ્યમ કરે છે. (૪૩૬) વળી જે આ સંસારમાં ઈષ્ટ વિયેગાદિ ડું પણ દુઃખ ન હોય, તો કઈ પણ મેક્ષ માટે દુષ્કર તપશ્ચર્યાને ન કરે. (૪૩૭) આને દઢતાથી વિચારે. વળી સ્ત્રીઓમાં જે આ રાગ છે, તે પણ કિપાકના ફળની જેમ મુખ (પ્રારંભમાં) મધુર અને અંતે કહે છે. (૪૩૮) અસંખ્ય ભવની પરંપરાને વધારનારી, શુભાશયને (ચિત્ત) નાશ કરનારી અને ઉત્તમ મુનિજનોને ત્યાજ્ય એવી સ્ત્રીને મનથી પણ યાદ નહિ કરવી. (૪૩૯) અહીં કાંઈ પણ સંકટ છે, જે કાંઈ દુઃખ છે અને જે કાંઈ નિંદાપાત્ર છે, તે સર્વનું મૂળ એક આ સ્ત્રીને જ કહી છે. (૪૪૦) ભવસમુદ્રનો પાર પણ તેઓ જ પામ્યા છે અને તેઓએ જ સચ્ચારિત્રથી પૃથ્વીને પવિત્ર કરી છે, કે જેઓએ આવી સ્ત્રીને દૂર તજી છે. (૪૪૧) એ રીતે જો ! મહાનુભાવો ! અતિ નિપુણ બુદ્ધિથી વિચારીને સદા ધર્મધન મળે તે વ્યાપારને (સરહસ= ) ઉત્કડાથી અનુસરો ! (૪૪૨) :
એમ પ્રભુએ જ્યારે કહ્યું, ત્યારે સવિશેષ વધતા શુભ ભાવવાળો રાજા પ્રણામ કરીને અને બે હસ્તકમળને લલાટે જોડીને કહેવા લાગે કે-હે નાથ ! પ્રથમ નિજ પુત્રનો રાજ્યાભિષેક કરું, તે પછી તમારા પદમૂળ પ્રવ્રજ્યાને સ્વીકારીશ. (૪૪૩-૪૪૪) ત્રિભુવન ગુરુએ કહ્યું, હે રાજન ! તમારા જેવાને એમ કરવું યોગ્ય છે, કારણ કે–સ્વરૂપને જાણ નારા (જ્ઞાનીઓ) સંસારમાં અલ્પ પણ રાગને કરતા નથી. (૪૪૫)
તે પછી જિનચરણમાં પ્રણામ કરીને, રાજાએ નિજભુવનમાં જઈને, સામતે, મંત્રીઓ વગેરે મુખ્ય મનુષ્યને બોલાવ્યા, (૪૪૬) અને ગદ્ગદ્ ભાષામાં કહ્યું કે-અહે ! મને હવે
* પ્રાકૃત કોષમાં “ તફય ' સ્વજન અર્થમાં છે, પણ અહીં પુનરુક્ત દોષ થવાથી યાચક ધટે છે.
