________________
આસેવનશિક્ષાનું વર્ણન કેળવીને મુશીબતે તેના ઉપર બાણ ચઢાવીને “જ્યાં જાય ત્યાં ભલે જાય”—એમ વિચારીને (લક્ષ્ય વિના) બાણને છોડયું. (૧૪૦૪-૫) તે બાણ ખંભમાં અથડાઈને તુર્ત ભાંગી ગયું, તેથી અતિ કલાહલ કરતા લેકે ગુપ્ત રીતે તેને હસવા લાગ્યા. (૧૪૦૬) એમ કળારહિત (અભણ) શેષ એકવીસ રાજપુએ પણ જેમ-તેમ બાણ ફેકયાં, એકથી પણ કાર્યસિદ્ધિ ન થઈ. (૧૪૦૭) (તેથી) લજ્જાથી મીંચાઈ ગયેલાં નેત્રવાળો, વજનમય ઈન્દ્રધનુષ્યથી તાડન કરાય હેય તેમ નિસ્તેજ મુખવાળે, નિરાશ થએલે, રાજા શોક કરવા લાગે. (૧૪૦૮) ત્યારે અમાત્યે કહ્યું, હે દેવ ! શોકને છોડી દો. બીજે પણ તમારે પુત્ર છે, તેથી હવે તેની પણ પરીક્ષા કરે. (૧૪૯) રાજાએ કહ્યું. (બીજો પુત્ર) કોણ છે? ત્યારે મંત્રીએ ભૂપત્ર આપે, તે વાંચીને રાજા બોલ્યા, તેનાથી પણ સયું. (૧૪૦૧) અત્યંત ભણાવેલા પણ, આ પાપીઓએ જેમ કાર્યને ન સાધ્યું, તેમ તે પણ તેમજ કરશે, એવા પુત્ર વડે (મને) ધિક્કાર થાઓ ! ધિક્કાર થાઓ ! (૧૪૧૧) એમ છતાં જે તારે આગડ હોય, તે તે પુત્રની યોગ્યતાને પણ (વિનાવિકના૩=) જાણું લે, તેથી મંત્રીએ ઉપાધ્યાય સહિત સુરેન્દ્રદત્તને બોલાવ્યું. (૧૪૧૨) તે પછી વિવિધ શસ્ત્રવિદ્યાના પરિશ્રમથી શરીરે પડેલા આંટણવાળા (ઘનાં ચિહ્નોવાળા) તેને ખોળામાં બેસાડીને પ્રસન્ન થએલા રાજાએ કહ્યું, હે પુત્ર! રાધાવેધ કરીને મારી વાંછાને તું પૂર્ણ કર અને નિવૃત્તિ નામની રાજકન્યાને પરણીને રાજ્યને પ્રાપ્ત કર. (૧૪૧૩-૧૪) ત્યારે રાજાને અને પિતાના ગુરુને નમીને ધીર એ સુરેન્દ્રદત્ત (માછીઢs) યુદ્ધને યોગ્ય મુદ્રા ( આકાર ) કરીને, ધનુષ્યદંડ ગ્રહણ કરીને, નિર્મળ તેલથી ભરેલા કુંડામાં પ્રતિબિંબિત થએલા ચક્રોનાં છિદ્રોને જેતે, બીજા રાજકુમાર દ્વારા તિરસકાર કરાતે, ગુરુએ પ્રેરણા કરેલા અગ્નિમક વગેરે (તેના સહાધ્યાયી) તે છોકરાઓથી પણ (ass) ઉપદ્રવ કરતે, અને “જે ચૂકીશ, તો અમે હણી નાંખીશું”એમ બોલતા ખૂલ્લી તલવારવાળા પાસે રહેલા (શસ્ત્રધારી) બે પુરુષેથી વારંવાર તિરસ્કાર (ભયભીત) કરાતે, છતાં ( એ સર્વને અવગણીને) લક્ષ્ય સન્મુખ (સ્થિર) દષ્ટિવાળે અને મહા મુનીન્દ્રની જેમ સ્થિર મનવાળા, એવા તેણે ચક્રના ગાળાને પ્રાપ્ત (નિશ્ચિત) કરીને બાણથી રાધાને તૂર્ત વધી (૧૪૧૫ થી ૧૯ ) અને રાધાને વધવાથી પ્રસન્ન થએલી તે રાજપુત્રીએ તેને કંઠમાં વરમાળા પહેરાવી, રાજા આનંદ પામે અને (સર્વત્ર) જય જય શબ્દ ઉછળે. (૧૪૨૦) રાજાએ વિવાહ મહોત્સવ કર્યો (પરણાવ્યા ) અને રાજ્ય પણ તેને આપ્યું. એમ સુરેન્દ્રદત્ત જ્ઞાનથી ગૌરવને પામ્યા. (૧૪ર૧) એ પ્રમાણે જ્ઞાનનયના મતે આ ભવ–પરભવના સુખ આપવામાં અવધ્ય (સફળ) કારણ એવી ગ્રહણશિક્ષામાં જ ( જ્ઞાન ભણવામાં જ) સદાય ઉદ્યમ કર જોઈએ. (૧૪૨૨) કારણ કે-ગ્રહણશિક્ષા વિનાના (અણુપઢ) નહિ ભણેલા મનુષ્ય ક્રિયા કરવા છતાં પણ કળામાં અત્યંત વિકલ (મૂઢ), શ્રીમાલીપ્રમુખ.રાજપુત્રની જેમ જ પૂજ્ય (આદરપાત્ર) બનતા નથી. (૧૪૨૩) એ પ્રમાણે ગ્રહણશિક્ષા જણાવી.
