________________
દર્શનપ્રતિમાનું સ્વરૂપ પ્રયજન સાધવા સમર્થ ન થાય! (૨૭૦૧) દેવનું દેવપણું રાગ-દ્વેષ અને મેહના અભાવથી હેય છે, અને તે (રાગાદિને અભાવ) તેમનું ચરિત્ર, આગમ અને પ્રતિમાને જેવાથી જાણી શકાય છે. (૨૭૦૨) વિશ્વમાં ગુરુનું ગુરુપણું પણ મુક્તિસાધક ગુણસમૂહ હનું જે તે ગૌરવ કરે અને શાસ્ત્રાર્થને સમ્યક્ ઉપદેશે, તે યથાર્થ અને પ્રશંસનીય બને છે. (૨૭૦૩) એમ સ્વ સ્વ લક્ષણથી દેવ-ગુરુના સ્વરૂપને સ્પષ્ટ જાણતા એવા મારે, ત્યાં (તેઓએ) કહેલાં તત્ત્વના સ્વીકારરૂપ આ દર્શન પ્રતિમા, ગુણથી શ્રેષ્ઠ એવાં દુર્લભ દ્રવ્ય વડે (સાત ક્ષેત્રો અને ચતુર્વિધ શ્રીસંઘ વગેરે) દર્શનના અંગેનું શક્તિ અનુસાર પ્રકૃષ્ટ ગૌરવ (કરવા) દ્વારા દ્રવ્યથી શુદ્ધ થાઓ ! (૨૭૦૪-૫) વળી સર્વ ક્ષેત્રોમાં રહેલા સદાતા અને નહિ સીદાતાના વિભાગપૂર્વક સર્વ દેવે અને ગુરુઓની વિનયાદિ (રિવત્તિ) સેવા મારે તુલ્ય (ભાવથી) જ કરવા દ્વારા આ દર્શનપ્રતિમા ક્ષેત્રથી વિશુદ્ધ થાઓ ! (૨૭૦૬) આ સમ્યક્ત્વનું જાવજીવ સુધી નિરતિચાર પાલન કરવા દ્વારા તે કાળવિશુદ્ધ થાઓ ! અને જ્યાં સુધી હું દઢ (ક) શરીરથી સશક્ત અને (Tદg=) પ્રસન્ન હેલું,
ત્યાં સુધી ભાવવિશુદ્ધ થાઓ ! (ર૭૦૭) અથવા શાકિની, ગ્રહે વગેરે(વળગાડ)ના દેષથી હું ભાનરહિત કે ઊન્માદથી વ્યાપ્ત (હેકેલા) ચિત્તવાળે ન થાઉં, ત્યાં સુધી આ પ્રતિમા ભાવવિશુદ્ધ થાઓ ! વધારે શું? જ્યાં સુધી મારે દર્શન પ્રતિમાને પરિણામ (ભાવ) કઈ પણ ઉપઘાતવશ નાશ ન પામે, ત્યાં સુધી મારે આ દર્શન પ્રતિમા ભાવવિશુદ્ધ હે ! (૨૭૦૮-૯) આજથી હું શંકા, કાંક્ષા, વિતિગિચ્છા, અન્યદર્શનીઓને તથા તેઓનાં) શાસ્ત્રોને પરિચય તથા પ્રશંસા, એ પાંચેય દોષને જાવજજીવ સુધી ત્યાગ કરું છું. (ર૭૧૦) રાજાને, લેકસમૂહને અને કઈ દેવને બલાત્કાર થાય, ચેરાદિ બળવાનનું આક્રમણ થાય, આજીવિકાની મુશ્કેલી થાય અને માતા-પિતાદિ વડિલેને આગ્રહ થાય. એ પાંચ અભિગ મારે આ પ્રતિમામાં છૂટા છે. (૨૭૧૧) એ રીતે પ્રતિમાને (અભિગ્રહને) સ્વીકાર કરવાથી સુંદર એવા શ્રાવકને ગુરુઓ પણ ઉપવૃંહણ (ઉત્સાહિત) કરે કે–તું પુણ્યકારક છે, તું ધન્ય છે, કારણ કે-આ વિશ્વમાં તેઓ ધન્ય છે, તેઓને નમસ્કાર થાઓ ! તેઓજ ચિરંજીવ છે અને તેઓ જ પંડિત છે, કે જે આ શ્રેષ્ઠ સમ્યફવરત્નનું નિરતિચાર ધારણ (પાલન) કરે છે. (૨૦૧૨-૧૩) આ સમ્યકત્વ જ નિચે સર્વ કલ્યાણનું તથા ગુણસમૂહનું શ્રેષ્ઠ મૂળ છે, આ સમતિ વિનાની ક્રિયા શેરડીના પુષ્પની જેમ નિષ્ફળ છે. (ર૭૧૪) અને વળી કિયાને પણ કરનારે, સ્વજન-ધનભેગને તજનારે, સામી છાતીએ દુઃખને ભેગવનારો (સત્વશાળી), એ પણ અંધ જેમ શત્રુને જીતે નહિ, તેમ પાપકર્યોથી નિવૃત્ત થનારો પણ, સ્વજન-ધન-ભોગને તજના પણ અને દુઃખને (પરિષહ-ઉપસર્ગોને) સહન કરનારે પણ, મિથ્યાદષ્ટિ મોક્ષને પામે નહિ. (ર૭૧૫-૧૬) આ વિષયમાં અંધની કથા આ પ્રમાણે છે.
મિથ્યાત્વની તુલનામાં અંધને પ્રબંધ –વસંતપુર નગરમાં રિપુમર્ડન નામે
