________________
૩૨૩
મિથ્યાભિમાન વિષે જમાલીને પ્રબંધ પદાર્થને પણ (સત્ય) દેખે છે, તેમ મિથ્યાત્વથી મૂઢ મતિવાળો ધર્મ–અધર્મના વિષયમાં (ઉલટુ) દેખે છે. (૬૪૯૬) અનાદિકાળથી મિથ્યાત્વની ભાવનાથી મૂઢ થએલે જીવ (મિથ્યાત્વના) પશમથી પ્રાપ્ત પણ સમ્યક્ત્વમાં દુખે પ્રીતિ કરે છે. (રુચિ કરતાં પીડાય છે.) (૬૪૯૭) તીવ્ર એવું મિથ્યાત્વ જીવને જે મોટા દેને કરે છે, તેવા દેષ અગ્નિ પણ કરતો નથી, ઝેર પણ કરતું નથી અને કાળો નાગ પણ કરતા નથી. (૬૪૯૮) જેમ અનિવલિયમિક) સારી રીતે જળથી ધાએલા પણ કડવા ભાજનમાં દૂધનો નાશ થાય, તેમ મિથ્યાત્વથી કલુષિત જીવનમાં (પ્રગટેલાં) તપ, જ્ઞાન અને ચારિત્રને વિનાશ થાય છે. (૬૪૯) આ મિથ્યાત્વ સંસારરૂપ મેટા વૃક્ષનું (અતુચ્છ=) ઉદાર–મોટું બીજ છે, માટે મોક્ષસુખને ઈચ્છતા આત્માઓએ તેને તજવું જોઈએ. (૫૦૦) મિથ્યાત્વથી મૂહમનવાળા છો મિથ્યાશાના શ્રવણથી પ્રગટેલી કુવાસનાથી વાસિત થયા છતા અતત્ત્વ-તત્ત્વને (પાઠાં, અત્તતત્ત= ) આત્મતત્વને પણ જાણતા નથી. (૬૫૦૧) મિથ્યાત્વના અંધાપાથી લુપ્ત થએલા વિવેકરૂપ નેત્રવાળા (તામસખગ5) ઘુવડની જેમ સદ્ધર્મને જણાવનારા સૂર્યને (ધર્મોપદેશકને) જોઈ પણ શકતા નથી. (૬૫૦૨) જે મનુષ્યમાં આ એક જ મિથ્યાત્વરૂપ શલ્ય લાગેલું છે, તો સર્વ દુઃખોને માટે તે જ (પર્યાપ્ત) છે, અન્ય દેશોથી શું ? (૬૫૦૩) ઝેરથી લેપેલા એવા બાણથી વિંધાયેલા પુરુષે તેનો પ્રતિકાર નહિ કરવાથી જેમ વેદનાઓને પામે, તેમ મિથ્યાત્વશલ્યથી વિધાએલા છતાં તેને દૂર નહિ કરનારા જ તીવ્ર વેદનાઓને પામે છે. (૬૫૦૪) તેથી હે સુંદર ! ચતુરાઈને પ્રગટાવીને, શીધ્ર મિથ્યાત્વને દૂર કરીને નિત્યમેવ સભ્યત્વમાં મમતા કર ! (૬૫૦૫) આ મિથ્યાદર્શનશલ્ય વસ્તુનો ઉલટો બંધ કરાવનાર, સદ્ધર્મને દૂષિત કરનાર અને સંસાર અટવીમાં ભ્રમણ કરાવનારું છે. (૬૫૦૬) મનમંદિરમાં સમ્યક્ત્વરૂપ દીપક ત્યાં સુધી જ (પહંક) પ્રભાને-પ્રકાશને કરે છે, કે જ્યાં સુધી મિથ્યાત્વરૂપી પ્રચંડ પવન તેને પ્રેરણું ન કરે (ન બૂઝાવે). (૬૫૦૭) પુણ્યના સમૂહથી લભ્ય એવું, પ્રાપ્ત થએલું પણ સમ્યકત્વરત્ન, મિથ્યાભિમાનરૂપી મદિરાથી મત્ત બનેલા જીવને જમાલીની જેમ નાશ પામે છે. (૬૫૦૮) તે આ પ્રમાણે
સમકિતઘાતક મિથ્યાભિમાન વિષે જમાલીને પ્રબંધ-જગલુરુ શ્રી વર્ધમાનસ્વામિની પાસે દીક્ષિત થએલા, પાંચસો રાજપુત્રોથી પરિવરેલા, રાજ્યસુખના ત્યાગી, ઉત્તમ ધર્મની શ્રદ્ધાથી સંવેગપૂર્વક સાધુતાની ક્રિયામાં વર્તતાં, ભગવંતની બહેનના પુત્ર જમાલી એક અવસરે પિત્તજ્વરની તીવ્ર પીડાથી નિરુત્સાહી થયા, ત્યારે તેઓએ શયન માટે પિતાના વિરોને સંથારો પાથરવા કહ્યું. (૬૫૦૯ થી ૧૧) કહ્યા પછી તૂર્ત ત્વરવાળા મુનિઓ સંથારો પાથરતા હતા, ત્યારે થોડા પણ કાલવિલંબને સહન નહિ કરવાથી તેઓએ પુનઃ સાધુઓને પૂછયું કે કેમ, સંથારો પાથર્યો કે નથી પાથર્યો? પછી સાધુઓએ થડે પાથરેલો છતાં “પાર્થ” એમ કહ્યું. ત્યારે જમાલી તે સ્થાને આવ્યો,
