________________
શ્રી સવેગર ગશાળા ગ્રન્થના ગુજરાતી અનુવાદ દ્વાર પહેલુ
સાધારણુદ્રવ્યમાં મૂઢ મનવાળા, વ્યામાહથી પેાતાના પક્ષપાતને વશ (માત્ર ) જિનભવનમાં, અથવા જિનબિ ંબ, મુનિ કે શ્રાવક, વગેરે કોઈ એક જ વિષયમાં સાધારણુદ્રવ્યને ( ફ્રેશ'તિ= ) વ્યય કરે છે, પણ પૂર્વ કહેલા વિધિપૂર્વક જિનમ ંદિરાદિ સક્ષેત્રોમાં સમ્યગ્ વ્યય કરતા નથી, તેઓ પ્રવચનના વંચક ( દ્રોહી ) કુગતિને પામે છે, કારણ કેતેવી પ્રવૃત્તિથી તે શાસનના વિચ્છેદ ઈચ્છે (કરે) છે. (૨૯૨૭ થી ૨૯) એમ (પરિણામદ્વારમાં) કાલગિમન નામનુ' ત્રીજું પ્રતિદ્વાર પણ પ્રાસ'ગિક અન્ય વિષયા સહિત કહ્યુ`. હવે (મૂળ) પહેલા પરિક દ્વારના નવમા પરિણામદ્વારનુ ચાક્ષુ' પુત્રપ્રતિબોધદ્વાર કહેવાય છે.(૨૯૩૦)
નવમા પરિણામદ્વારમાં ચાથુ પુત્રપ્રતિબાધદ્વાર-પૂર્વ વિસ્તારથી કહ્યાં તે નિત્ય કૃત્યામાં નિશ્ચલ, નિજ એકાગ્ર ચિત્તવાળા (ગૃહસ્થ ), કેટલેક કાળ બ્યાધિરહિત (નિાગી ) પસાર થયા પછી, સોંપેલા) અધિકારમાં પુત્રની પરિણતિને ( સફળતાને ) લેવાથી સવિશેષ ( વધેલા ) ઉત્સાહવાળા, આરાધનાના અભિલાષી, પ્રગટેલા વૈરાગ્યવાળા, તે સુશ્રાવક, (પાતાના) અતિ ગાઢ રાગવાળા (અનુષ્ટુ=) વિનીત પુત્રને મેલાવીને સ'સાર પ્રત્યે વૈગ્રણ્ય પ્રગટે તેવી ભાષાથી આ પ્રમાણે સમજાવે. (૨૯૩૧ થી ૩૩) હે પુત્ર! આ સંસારની સ્વાભાવિક ભયંકરતાને જો, કારણ કેઆ સંસારમાં જીવાને પ્રથમ મનુષ્યપણું પણ દુલ ભ છે,જન્મ એ મરણને (સંચયારે=)દૂત છે અને સ`પત્તિ અત્ય’ત કષ્ટથી સાચવી શકાય તેવી પ્રકૃતિથી જ સધ્યાનાં વાદળાના રંગ જેવી ચપળ છે. (૨૯૩૪-૩૫) રોગરૂપી ભયંકર સર્વાં ક્ષણમાં પણ નિખ`ળ કરી દે છે અને સુખનો અનુભવ પણ વવૃક્ષના ખીજ જેવા અલ્પ છતાં મેટી આપદાઓવાળા છે (૨૯૩૬) પગલે પગલે પાછળ લાગેલી આપદાઓ પણ મેરુપ ત જેવડાં મોટાં અતિ દારૂણ દુઃખાને આપે છે. (૨૯૩૭) શ્રેષ્ઠ અને ઈષ્ટ સર્વાંસ ચાગા પણ નિશ્ચિત ભવિષ્યમાં નાશ પામનારા છે અને ઉત્પન્ન થતા મનારથાનું શત્રુ મરણ પણ આવી રહ્યું છે. (૨૯૩૮) એ પણ સમજાતુ' નથી કે-અહીથી મરીને પરલેાકમાં કચાં જવાનુ’ છે ? અને આવી સદ્ધર્મની સામગ્રી પણ પુનઃ દુલ`ભ છે. (૨૯૩૯) તેથી હે પુત્ર! જ્યાં સુધી હજુ પણ મારા આ શરીરરૂપ પિરાને જરારૂપી પિશાચણીએ ગ્રસિત કયું” નથી, ઇન્દ્રિયા પણ નિખળ થઈ નથી, (૨૯૪૦) જ્યાં સુધી ઉઠવા( બેસવા વગેરે ) ના ખળ− પરાક્રમમાં પણ વિકલતા આવી નથી, ત્યાં સુધી હુ' તારી અનુમતિપૂર્વક પરલેાકના હિતના માગ સ્વીકારું. (૨૯૪૧) કાનના વિવરને ( સાંભળવામાં ) કડવી અને વિયેાગસૂચક એવી વાણીને સાંભળીને પતતુલ્ય મોટી માંગરથી હણાયે વ્હાય તેમ, પત્થર પડ્યો હોય તેમ, મૂર્છાથી મિંચાએલાં નેત્રોવાળા, (સાવિત્રઇ=) તમાલવૃક્ષ સરખી ( શ્યામ ) મુખકાન્તિવાળા, શાકથી ગળતાં આંસુવાળા પુત્ર, પ્રગટેલા શેકથી તૂટતા અક્ષરવાળી ભાષાથી પાતાના પિતાને કહે છે કે–હે તાત ! અકાળે ઉલ્કાપાત સરખું (આવુ) વચન કેમ ખાલે છે ? (ર૯૪૨ થી ૪૪) આ જીવનમાં હજુ પ્રસ્તુત પ્રયેાજનને (સંયમનેા) કોઈ પણ પ્રસંગ પ્રાપ્ત થયેા નથી, તેથી હું તાત ! આ વિચારથી હમણાં અટકી
૧૬૪
