________________
રર
શ્રી સંવેગરંગશાળા ગ્રન્થને ગુજરાતી અનુવાદ : દ્વાર પહેલું આ જે ધર્મ કર્યો છે અને અધન્ય એવા મેં નથી કર્યો, તેથી હવે પણ તે ધર્મને સચિત કરું (આરાધું), એમ વિચારીને તે મહાત્માએ તે વેળા જ રાજયને તજીને દીક્ષા લીધી. ૧૯૭૪-૭૫) પછી દેવી મહિમાથી તે પર્વતમાં ટાંકણાથી કેતર્યા હોય તેવાં ઈન્દ્રના હાથીને આગળને પગલા ખૂયાં (પડ્યાં). તેથી તે દશાર્ણ કૂટ પર્વત ત્યારથી જ સમગ્ર લેકમાં “ગજપદ”—એ નામથી અતિ પ્રસિદ્ધિને પામે. (૩૯૭૬-૭૭) એ રીતે તે ગજપદ પર્વત ઉપર અસાધારણ કિલ) તપ કરીને, ચારેય આહારના ત્યાગી, સાધુઓ માં સિંહ જેવા, દીર્ધકાળ સુધી નિરતિચાર ચારિત્રના આરાધક, વિધિપૂર્વક વિવિધ ભાવનાઓને ભાવતા, સુરાસુર અને વિદ્યાધરેથી પૂજિત, તે ભગવંત શ્રી આર્યમહાગિરિજી (ત્યાં) કળ કરીને દેવપણાને પામ્યા. (૧૯૭૮-૭૯) એમ સંસારવાસન વિનાશને ઈચ્છતા સર્વ આત્માઓએ નિચે પ્રમાદને તજીને પ્રશસ્ત ભાવનાઓમાં પ્રયત્ન કરી જોઈએ. (૩૯૮૦) એમ ચાર કષાયના ભયને ટાળનારી આ સંવેગરંગશાળા નામની આરાધનાના મૂળ (પ્રથમ) પરિકર્મવિધિદ્વારમાં પ્રસ્તુત પંદર પેટાઢા પૈકી ક્રમાનુસાર આ ચૌદમું ભાવિન નામનું પ્રતિદ્વાર કહ્યું. (૩૯૮૧-૮૨) હવે અતિ પ્રશસ્ત ભાવનાને ભાવતે પણ જેના વિના આરાધના કરવા સમર્થ ન થઈ શકે, તે લેખનાદ્વારને કહું છું. (૩૯૮૩) અર્થવા પૂર્વક કહ્યો તે અહ (ગ્યતા ) વગેરે સર્વ દ્વારમાં પરિકર્મ કરવાનું જ પ્રકૃત (ઉદિષ્ટ) છે. તે પરિક ભાવેશુદ્ધિથી થાય, (૩૯૮૪) ભાવશુદ્ધિ પણ રાગાદિની તીવ્ર વાસના વિનાશથી થાય અને તે વિનાશ પણ મહદયને વિશ્ર્વાસપણાથી થાય. (૧૯૮૫) તે વિવસ પ્રિયઃ શરીર અને ધાતુઓના અપચયથી (ક્ષીણતાથી) થાય અને તે ક્ષીણતા પુનઃ વિચિત્ર (વિવિધ) તપ કરવા વગેરેથી થાય. (૩૮૬) આ તપશ્ચર્યા પણ જે સંલેખતેને અનુસરતી હેય, તે પ્રસ્તુત કાર્યન (અનશન) સિદ્ધ કરી શકે. તેથી હવે વિસ્તારથી લેખન દ્વારને કહું છું. (૩૯૮૭)
પર સંલેખન પ્રતિદ્વાર અહીં શ્રી જિનેશ્વએ લેખનાને તપશ્ચર્યા કહી છે, કારણ કે તેનાથી નિયમા શરીર, કષા વગેરેને પાતળા કરી શકાય છે. (૩૯૮૮) જો કે સામાન્યથી સઘળીય તપશ્ચર્યા એવી (સંલેખનકારક) હૈય છે, તે પણ આ અંતિમકાળે જે (૫) સ્વીકારાય છે, તે વિશિષ્ટ હોય છે. (૩૯૮૯) આ અતિમ તપશ્ચર્યા) પણ અતિ
બે કેળના પ્રસાધ્ય (અસાધ્ય) વ્યાધિમાં, ઉપસર્ગમાં, ચારિત્રરૂપી ધનને વિનાશ કરનાર કે અન્ય કારણે, અથવા કાન વગેરે કઈ ઈન્દ્રિયની વિકલતા થાય કે આકરે દુષ્કાળ પડે ત્યારે, ધીર એવા સાધુએ અને શ્રાવકે કરવાગ્ય છે. (૩૯૦-૯૧) કારણ કેઆ સંસારમાં અણદાદિ મહા સત્ત્વવાળા (શ્રાવકે પણ) અતિ લાંબો કાળ નિર્મળ શ્રાવક ધર્મને પાળીને, અંતે આગમકથિત વિધિથી સમ્યગ સેલેબનાને કરીને તેમજ ઉગ્ર ક્રિયાને આરાંધીને, કેમ શ્રેષ્ઠ અને મોટી એવી કલ્યાણપરપરાને પામ્યા છે. (૩ર૩) અને પૂર્વના મહાપુરુષ ઋષિઓ પણ દીક્ષાથી આરંભીને જીવતાં સુધી નિચે દુર પણ ચારિત્રને
