________________
૩૪
શ્રી સવેગર ગશાળા ગ્રંથના ગુજરાતી અનુવાદ : દ્વાર ચાથુ'
માટે નદીકાંઠે રેકયા. ભિક્ષાવેળા ટળી ગઈ અને સૂર્યનાં કિરણેાથી અતિ તપેલી રેતીમાં ગરમીથી તેએ અતિ દુ:ખી થયા તે પણ તેણે મુક્ત નહિ કરેલા, આથી રાષિત થએલા તે મુનિ દૃષ્ટિરૂપ જવાલાથી તેને ભસ્મસાત્ કરીને અન્યત્ર ગયા. નાવિક એક સભાસ્થાનમાં ઘરવાસી કેયલ (ગીરેાળી) થયા. (૬૧૨૧ થી ૨૪) સાધુ પશુ વિચરતા ગામમાંથી આહારપાણીને લઇને ભાજન કરવા માટે તે જ સભામાં પેઠા. (૬૧૨૫)તેને જોઈ ને પૂર્વના દૃઢ વૈરથી પ્રગટેલા અતિ તીવ્ર ક્રોધવાળા તેણે ભોજનને પ્રાભ કરતા તે સાધુની ઉપર (ઊંચે) રહ્યો થકો કચરા પાડવા માંડયે તેથી તે સ્થાનને છેડીને મુનિ ખીજે સ્થાને બેઠા. ત્યાં પણ તેણે કચરા પાડવા માંડ્યા. ત્યાંથી ખીજે બેઠા, ત્યાં પણ એ જ રીતે કચરા નાખે છતે, ક્રેષ્ઠી થએલા ધર્માંરુચિ મુનિએ પણ નંદ જેવા આ કેણુ છે? '-એમ કહ્યું અને (દૃષ્ટિની જ્વાલાથી) ખાન્યા. ત્યારે તે ( મય ગ=) નદીના પ્રવાહ રોકાયેલા ગંગાના કાંઠે હુંસ થયેા. મુનિ પણ ત્યાંથી ગ્રામાનુગ્રામ વિચરીને ભાગ્યયેાગે તે પ્રદેશથી જ જતાં કેઈ રીતે તેણે જોયા. તે પછી ક્રાવાતુર થએલે તે જળભરેલી પાંખેાથી મુનિને જળ છાંટવા લાગ્યા, તેથી પ્રચંડ ક્રેાધથી સાધુએ તેને મળ્યા અને ત્યાંથી મરીને અંજન નામના મારા પંતમાં તે સિ’હુ થયા. (૬૧૨૬ થી ૩૧) પછી એક સાથે સાથે તે જ પ્રદેશથી જતા કે.ઇ રીતે સાને છેડીને (જીદ્દા પડેલા એકાકી) તે સાધુને સિદ્ધે જોયા, તેથી (મુનિને) મારવા આવા તેને મુનિએ માન્યા. ત્યારે વાણુારસી નગરીમાં (બ્રાહ્મણુને ) પુત્ર થયા અને સાધુ પણ કાઈ ભાગ્યયેગે-તે જ નગરીમાં ગયા. પછી ભિક્ષાથે નગરમાં પહેલા તેમને બટુકે ધૂળ ફેકવી' વગેરે ઉપસર્ગા કરવા માંડયા, (૬૧૩૨ થી ૩૪) ત્યાં પણ પૂર્વની જેમ (મુનિએ તેને) ખાળ્યા અને તે જ નગરમાં રાજા થયેા. મુનિ પશુ ચકળ અન્યત્ર વિચરવા લાગ્યા (૬૧૩૫) પુનઃ (ઇતર=) રાજ્યલક્ષ્મીને ભાગવતો રાજા પેાતાનાં પૂજન્મને યાદ કરીને (જાતિસ્મરણને પામીને), ભયભીત થએલા વિચારે છે કે-જો હવે તે મને મારે, તો તો મડ઼ા અનથ થાય અને (રાયનાં) વિશિષ્ટ સુખથી હું દૂર થાઉં. તેથી જો કઈ રીતે હુ તે મુનિને (કયાં છે, એમ) જાણું, તો તૂ` તેમને ખમાવુ, (૬૧૩૬-૩૭) તેથી તેને જાણવા માટે તે રાજાએ દેઢ Àાકથી પૂર્વ ભવાનુ વૃત્તાન્ત રચીને ઘરની બહાર લટકાવ્યુ`. (૬૧૩૮) તે આ પ્રમાણે
ગંગામાં નંદ નાવિક, સભામાં ઘરāોકિલ ( ગીરેાલી ), ગંગાના કિનારે હંસ, જનપ°તમાં સિંહ અને વાણાસીમાં બટુક (થઇને ) ત્યાં જ રાજા તરીકે આવ્યે .’
પછી એવી ઉદ્ઘાણા કરાવી કે-જે કોઇ એને પૂર્ણ કરે, તેને રાજા અ` રાજ્ય આપશે. તેથી નગરમાં સર્વ નાગરિકો પોતાના મતિરૂપ વૈભવને અનુરૂપ ઉત્તરાદ્ધ ને રચીને રાજાને અનુસરે (સ’ભાવે) છે, પણ તેનાથી રાજાને વિશ્વાસ થતો નથી. (૬૧૩૯ થી ૪૧) પછી ધરુચિ દીર્ઘકાળ અત્યંત્ર વિચરીને ત્યાં આવ્યા, આરામમાં ઉતર્યાં અને તે બગીચામાં માળીને ‘ ગંગામાં નાવિક ’વગેરે પાને વારવાર મેલતો સાંભળ્યે,. તેને કહ્યું
'
