________________
૧૩૨
શ્રી સવેગર‘ગશાળા ગ્રંથના ગુજરાતી અનુવાદ : દ્વાર પહેલ
લાગ્યા, ત્યારે આકાશતળથી વિદ્યાધરનુ` મિથુન નીચે આવ્યું, (૨૩૪૪) અને હવશ વિકસિત નેત્રાવાળાં તે 'પતિમુનિના ચરણકમળમાં નમીને, ગુણસ્તુતિ કરીને નિળ પૃથ્વીપીઠ ઉપર બેઠાં. (૨૩૪૫) ત્યારે તારાચંદે કહ્યું, તમારું' અહીં કયાંથી કયા કારણે આગમન થયુ ? તેથી વિદ્યાધરે કહ્યું. કે–(૨૩૪૬) વિદ્યાધરોની શ્રેણીથી ( વૈતાઢયથી ) આ પ્રભુના વંદન માટે ( આવ્યા છીએ ). તારાચંદે કહ્યું, હે ભદ્ર ! આ પુનિસિંહ કોણ છે? કે જેઓનાં અંગો આભરણના ત્યાગી છતાં દિવ્ય અલકારેથી ભૂષિત હોય તેવાં અને મનુષ્ય છતાં અમાનુષી ( દૈવી ) મહિમાથી શાભતાં હોય તેવાં દેખાય છે, (૨૩૪૭– ૪૮) પછી અત્યંત પ્રયત્ન( આદર ) પૂર્ણાંક પૂછવાથી ભરપૂર બનેલા તે વિદ્યાધરે કહ્યું,“સાંભળ ! ઘણા ગુણથી યુક્ત આ મહાત્મા વિદ્યાધરોની શ્રેણીના નાથ છે. (૨૩૪૯) જન્મ-જરા-મરણના ( રણુરણ=) રણકારથી ભયંકર એવાં સંસારનાં અસીમ દુઃખોને જાણીને, રાજ્ય ઉપર પોતાના પુત્રને સ્થાપીને, સ્વયમેવ સમ છે શત્રુ-મિત્ર જેને એવા ઉત્તમ સાધુ થયા છે. (૨૩૫૦) તેવી ( ઉત્તમ ) રાજ્યલક્ષ્મીને અને અત્યંત ભોગાને ખલ સ્ત્રીની જેમ જેણે લીલા માત્રમાં છોડી દીધા છે, આજે પણ જેના વિરહાગ્નિથી મળતી અંતઃપુરની શ્રી રડતી અટકતી નથી. (૨૩૫૧) પ્રજ્ઞપ્તિ વગે૨ે મહા વિદ્યાએ જેના કાર્યાંમાં દાસીની જેમ ( સદા ) સજજ છે અને ચિરકાળથી વૃદ્ધિ પામેલી અતિ દેદીપ્યમાન જેની કીર્તિ ત્રણ–લેાકરૂપી ર’ગમ’ડપમાં નટીની જેમ નાચે છે. (૨૩૫૨) તપશક્તિથી જેને અનેક લબ્ધિઓ પ્રગટેલી છે, અનુપમ સુખસમૃદ્ધિથી જેએ શાલે છે અને જે અખંડ ( સતત ) માસખમણ કરે છે, તેએની તુલ્ય ધરતીમાં કાણુ છે? (૨૩૫૩) એવા ગુણાથી યુક્ત, ભવથી વિરક્ત, ચારિત્રરૂપી ઉત્તમ રત્નાના નિધિ, નિરૂપમ કરુણારૂપી અમૃત રસના સમુદ્ર અને રાજાએથી પ્રણત ( વદાયેલા )–એવા આ મુનીશ્વર છે, એમ જાણુ. (૨૩૫૪) એમ કહીને વિદ્યાધર જ્યારે અટકા, ત્યારે રોમાંચથી ક'ચુકિત કાયાવાળા તારાચંદે પુનઃ પણ ભક્તિપૂર્વક તે મુનિને પ્રણામ કર્યાં. (૨૩૫૫) પછી તેના શરીરને મોટા રોગોથી જ રિત જોઈ ને વિદ્યાધરે કહ્યું, હ' હૈ। મહાયશ ! તું અત્યંત મહિમાવાળા અને ગુણેાના નિધિ આ ઉત્તમ મુનિના કલ્પતરુની કુપળસમા ચરણુયુગલને સ્પર્શ કરીને કેમ આ રોગોને દૂર કરતા નથી ? (૨૩૫૬-૫૭) એમ સાંભળીને પરમ હ રૂપ ધનને ધારણ કરતા તારાચંદે મસ્તકથી મહા મુનિના ચરણકમલને સ્પર્શ કર્યાં. (૨૩૫૮) મુનિનાં મહિમાથી તે જ ક્ષણે તેના દીર્ઘકાળના રોગ નાશ થતાં તારાચંદ સિવશેષ સુદર અને (દૃઢ ) સશક્ત શરીરવાળા થયા. (૨૩૫૯) (ત=િ) તે દિવસે જ પોતાને જીવન (વૃદ્ધ) પ્રાપ્ત થયું (નવેા જન્મ થયા)–એમ માનતા, પરમ પરિàાષ( પ્રસન્નતા )પૂર્વક તે સ્તુતિ કરવા લાગ્યા કે–(૨૩૬૦)
હૈ કામના વિજેતા ! સાવદ્ય કાર્યાંનાં ( રાગને ) 'ધનાને તજનારા ! સ’યમના ભારને વહન કરનારા ! અને સમાધિ વડે મેહરૂપી મહાગ્રહને વશ કરનારા, હે મુનીશ્વર ! તમે જયવંતા રહે ! (૨૩૬૧) દેવા અને વિદ્યાધરાથી વ`દાયેલા ! રાગરૂપી મોટા હાથીના નાશ
