________________
વસતિદાન સંબંધી કુચંદ્રને પ્રબંધ
લંકી (પ્રભાવ)થી ઘણું દુષ્ટ પ્રાણીઓ (શ્વાપદો) પણ વૈર તજીને પરસ્પર કીડા કરે છે અને મુગ્ધ પણ જ્યાં વિષાદ વિના (પ્રસન્નતાથી) પ્રાણ ત્યાગ (અનશન) કરીને દેવપણાને પામે છે. (૨૩૨૯) વળી તે ગિરિના અતિ રમણીયતારૂપ ગુણથી રંજિત કિન્નર-કિન્નરીઓ શત્રુને ભય તજીને જ્યાં વિલાસ કરે છે અને સર્વ ઋતુનાં પુષ્પોથી શોભતાં અને ફળના સમૂહથી મનહર એવાં વને જ્યાં ચારેય દિશામાં શોભે છે. (૨૩૩૦) એમ સાંભળીને ચિત્તમાં અત્યંત આનંદિત થયેલે “તીર્થ છે”—એમ માનીને શરીરને છોડવાની ભાવનાવાળો તે તારાચંદ આગળ ચાલ્ય, (૨૩૩૧) અને આકાશના છેડે ઊંચા પહોંચેલા વિકરાલ શિખરોથી દિશાઓના વિસ્તારને પણ ઢાંકતા તે પર્વત ઉપર ધીમે ધીમે સમ્યગુ ઉપગપૂર્વક ચઢ. (૨૩૩૨) પછી હાથ-પગની શુદ્ધિ વસ્ત્રથી કરીને, સરોવરમાંથી કમળોને લઈને, વસ્ત્રથી મુખ બાંધીને, તેણે મણિરત્નથી દેદીપ્યમાન એવા શ્રી અજિતાદિ જિનેશ્વરની પ્રતિમાઓની તથા કાન્તિપી પાણીથી ધાએલી હોય તેવી) (ઉજ્જવળ) ફટિકની સિદ્ધશિલાઓની શ્રેષ્ઠ પૂજા કરી. (૨૩૩૩-૩૪) પછી શ્રી જિનેશ્વરના ચરણોની પૂજાથી અને તે સિદ્ધક્ષેત્રના શુભ ગુણેથી વધતા શુભ ભાવવાળે, આનંદથી ઝરતાં નેત્રવાળે તે આ પ્રમાણે સ્તુતિ કરવા લાગ્યા. (૨૩૩૫). ' આ સંસારમાં અનંતકાળથી રુઢ થયેલા મેહને હણને, પ્રબળ જન્મ-મરણની વેલડીનું ઉમૂલન કરીને, મોક્ષમાર્ગના દેશક એવા જે જિતેંદ્રો ઉપદ્રવરહિત, અચળ અને અનંત એવા સિદ્ધિવાસને પામ્યા છે, તે જયવંતા રહો ! (૨૩૩૬) જેઓના ચરણેને માત્ર પ્રણામ કરવાના પ્રભાવે પણ ભવ્ય જીવ લીલા માત્રમાં સંપૂર્ણ એવા શ્રેષ્ઠ સુખથી સનાથ (યુક્ત) થાય છે અને જેઓ પોતાની હથેલીની જેમ કાલેકને જુએ (જાણે) છે, તે ત્રિભુવનપૂજ્ય શ્રી જિનેશ્વર જયવંતા વ ! (૨૩૩૭) એમ જિનેન્દ્રોને સ્તવીને પ્રસન્ન થયેલે તે જેટલામાં ગરૂપી કીડાઓથી જર્જરિત થયેલે શરીરને છોડવા બીજા ઊંચા ગિરિશિખર ઉપર ચઢે છે, તેટલામાં શરદના ચંદ્ર જેવી ઉજ્જવળ ફેલાતી વિશાળ કાતિના સમૂહવાળા, (અઢાર હજાર ) શીલાંગના ભારથી દબાતા હોય તેમ અતિનમ્ર (નમેલી) કાયારૂપી વેલડીવાળા, નીચા મુખવાળા, લંબાવેલી લાંબી ભુજાઓવાળા, હાથના નખનાં (કાન્તિનાં) કિરણોરૂપ દેરડાંથી નરકરૂપી કુવામાં પડેલા જીવલેકને ઉપર ખેંચતા હોય તેવા, મેરૂ પર્વતની જેમ નિશ્ચલ, પગની આંગળીઓના નિર્મળ કાન્તિવાળા દશ નખના ન્હાનાથી જાણે ક્ષમા વગેરે દશવિધ મુનિધર્મને પ્રકાશતા હોય તેવા, સ્ફટિક રત્નની દેરી
માન કાન્તિવાળી પર્વતની ગુફામાં રહેલા, અતિ સુશોભિત શરીરવાળા, જાણે સુખના સમૂહને પ્રગટવાની ભૂમિ હોય તેવા, કાઉન્સંગમાં રહેલા એક સાધુને જોયા. (૨૩૩૮ થી કર) પછી “મરણ તે મારે સ્વાધીન છે જ! (પહેલા) આ મુનિને નમસ્કાર કરું.'એમ ચિંતવીને આદર(ઓસ્ક્ય)થી ભરેલાં નેત્રવાળે તે તારાચંદ સાધુને નમે. (૨૩૪૩) ભક્તિપૂર્વક નમીને જ્યારે આશ્ચર્ય ભરેલા ચિત્તવાળો તે તેઓના રૂપને જેવા
