________________
શ્રી નવપદ પ્રકરણ ગ્રંથને ગુજરાતી ભાવાનુવાદ
૧૧૩ ધનગિરિને આપી. સુનંદાના આર્યસમિત નામના ભાઈએ પૂર્વે સિંહગિરિસૂરિની પાસે દીક્ષા લીધી હતી. એકવાર તે ગર્ભવતી બની. તે વખતે ધનગિરિએ તેને કહ્યું : આ તારો ગર્ભ તને સહાયક થશે. હું દીક્ષા લઉં છું. સુનંદાએ રજા આપી. આથી ધનગિરિએ સિંહગિરિસૂરિ પાસે જઈને દીક્ષા લીધી. સુનંદાને પણ કંઈક અધિક નવ મહિના થતાં પુત્ર થયો. ત્યાં આવેલી સ્ત્રીઓએ કહ્યું: જે તેના પિતાએ દીક્ષા ન લીધી હોત તે સારું થાત. બુદ્ધિશાળી તેણે જાણ્યું કે મારા પિતાએ દીક્ષા લીધી છે. આ પ્રમાણે વિચારતા તેને જાતિસ્મરણ જ્ઞાન ઉત્પન્ન થયું. મારી મા કંટાળીને મને મૂકી દે અને તેથી હું સુખપૂર્વક દીક્ષા લઈ શકું એવા આશયથી તે બાળક રાત-દિવસ જેવા લાગે. આ પ્રમાણે છ મહિના વીતી ગયા. એકવાર સિંહગિરિસૂરિ ત્યાં પધાર્યા. આ વખતે આર્ય સમિત અને ધનગિરિએ આચાર્યને પૂછ્યું કે, જો આપ આજ્ઞા આપો તે સંબંધીઓને જોઈએ=સંબંધીઓને લાભ આપવા જોઈએ. એટલામાં પક્ષી છે. આચાર્યું કહ્યું? તમને મહાન લાભ થશે. આજે તમને સચિત્ત કે અચિત્ત જે મળે તે લઈ લેજો. “ઈચ્છે” એમ કહીને તે બંને સંબંધીઓના ઘરે ગયા. સુનંદાએ તેમને હેરાન કરવાનું શરૂ કર્યું. એટલામાં બીજી સ્ત્રીઓએ સુનંદાને કહ્યું : હે સખિ ! આ બાળક આમને આપી દે, પછી તેઓ બાળકને ક્યાં લઈ જશે? (અર્થાત્ સંસારમાં આવી જશે.) આથી સુનંદાએ ધનગિરિને કહ્યું : આટલા કાળ સુધી મેં આ બાળકને સાચવ્યું, હવે તમે સાચવે. ધનગિરિએ કહ્યું. પછી પસ્તા ન કરીશ. સાક્ષી રાખીને છ મહિનાના બાળકને ધનગિરિએ લઈ લીધે, એલપટ્ટાથી વીંટીને ઝોળીમાં લઈ લીધે. હવે તે રડતો બંધ થઈ ગયે. બુદ્ધિશાળી હોવાથી તેને બધી ખબર પડતી હતી. (બંને વસતિમાં આવ્યા.) આચાર્ય પાત્ર ભરેલું છે એમ કહીને હાથ લાંબો કર્યો. ધનગિરિએ આચાર્યને તે બાળક આગે. (ભારના કારણે) આચાર્યના હાથ ભૂમિ સુધી નીચે નમી ગયા. આથી આચાયે કહ્યું: હે આર્ય ! આ વજા હોય એમ જણાય છે. પછી ઝોળીમાં જોયું તે દેવકુમાર સમાન બાળક દેખાય. આચાર્યે કહ્યું? એનું બાબર રક્ષણ કરે. આ શાસનને આધાર થશે. તે વખતે તેનું વજા એવું નામ રાખ્યું. પછી સાવીઓને સેં. સાદવીઓએ શય્યાતરકુલમાં સેં. શય્યાતરે જ્યારે પોતાના બાળકોને નવડાવે, શણગારે, અથવા ખાવાનું આપે ત્યારે તેનું પહેલાં કરે. વજા જ્યારે વડીનીતિ વગેરે કરવાનું હોય ત્યારે સંકેત કરતો હતો. આ પ્રમાણે તે મોટો થઈ રહ્યો હતો. તેમને પ્રાસુક સામગ્રી ઈષ્ટ હતી, અર્થાત્ શય્યાતરે પ્રાસુક (= અચિત્ત) સામગ્રીથી તેનું પાલન-પોષણ કરતા હતા. સાધુઓ બવન સંનિવેશથી બીજા પ્રદેશમાં વિચરતા હતા. (બાળકને ડાહ્યો અને મેટે થયેલ જોઈને) સુનંદાએ શય્યાતરની પાસે બાળકની માગણી કરી. આ આચાર્ય મહારાજની થાપણ છે એમ કહીને શય્યાતરાએ
