________________
શ્રી નવપદ પ્રકરણ ગ્રંથના ગુજરાતી ભાવાનુવાદ
૨૧૫
જાણીને તેમને પેાતાના ઘરે માકલી દીધી. વિણકપુત્રાએ પાતાનુ કરિયાણું વેચ્યું, ખીજી કરિયાણું ખરીદ્યું, એમ ય વિક્રય વગેરે વ્યાપારથી દિવસ પસાર કર્યાં. ચક્રવાકના બંધુ સૂર્યના અસ્ત થયા. અભિસારિકાઓને ( =નાયકને મળવા સકેતસ્થાન તરફ જનારીઓને ) પરમ આનંદ દાયક સંધ્યાસમય થયા. મંદ મંદ ચમકતા ઊંચા તારાઓ દેખાયા. ક્રમે કરીને બધી દિશાએ અંધકારના સમૂહથી ભરાઈ ગઈ. આ વખતે વણિકપુત્રા સ્વસ્થાનમાં રક્ષપાલાને રાખીને ખસા સાળ દ્રુમ્સ લઇને તે વેશ્યાઓના ઘરે ગયા. વેશ્યાએ તેમના આગમનની સતત રાહ જોઈ રહી હતી. તેમને આવેલા જોઈને ઊભા થવું, આસન આપવું, વગેરે ઉચિત વ્યવહાર કર્યાં. થાડાક વધારે કાળ હાસ્યાદિ વિનાદ કર્યાં. પછી વેશ્યાએ તેમને પેાતાના શયનસ્થાનામાં લઈ ગઈ. તે ત્રણમાં જિનદત્તના પુત્ર શ્રાવક ચાપડા અને ખડી (=લખવાનું પેનસિલ જેવું સાધન) લઈ ને આવ્યા હતા. તેણે ક્ષણવાર જિનમતિની સાથે વાતા વગેરે કરીને દીપકની નજીકમાં જ બેસીને ચાપડા ખેાલીને હિસાબ ગણવાનું શરૂ કર્યું. જિનમતિ પણ તેની પાસે જ બેઠી. કેટલીક વાર પછી જિનતિ ખાલી: હું આય - પુત્ર! મારે તને પૂછ્યું છે કે તું કયાંથી આવ્યા ? તેણે કહ્યું: ગિરિનગરથી. પેાતાના નગરનું નામ લેવાથી આનંદ પામેલી તેણે વિશેષરૂપે ઉજજયન્ત વગેરેના સમાચાર પૂછીને કહ્યું: ત્યાં જિનદત્ત, પ્રિયમિત્ર અને ધનદત્ત મહાન શ્રેષ્ઠિપુત્રા છે. તે ત્રણેને એક એક પુત્ર છે. તે ખધા ક્ષેમ—કુશળ છે ને ? તેણે કહ્યું છે, પણ વિશેષથી એમના સમાચાર પૂછવાનું “શું કારણુ ? તેણે કહ્યું: અમને ત્રણેયને તે પરણ્યા હતા. અમે ત્રણેએ એક એક પુત્રને જન્મ આપ્યા હતા. ચારેએ અમને ત્યાંથી અહીં લાવીને વેશ્યાને વેચી. તેણે કહ્યું: તે ત્રણેય અમે તમારા પુત્ર છીએ. હું જિનદત્તના પુત્ર જિનવલ્લભ છું. બીજા બેમાંથી એક પ્રિયમિત્રના પ્રિયાવહ નામના પુત્ર છે અને એક ધનદત્તના ધનાવહ નામના પુત્ર છે.
અહીં બીજાએ આ પ્રમાણે કહે છેઃ કુલદેવતાએ જિનવલ્લભને રસ્તામાં વાછરડા -સહિત ગાયનું રૂપ બતાવ્યું. ભવિતવ્યતાવશ જિનવલ્લભે ગાય પાસે બેઠેલા વાછરડાની પીઠમાં પેાતાના અશુચિથી ખરડાયેલા પગને લુછ્યો. તેથી વાછરડાએ આ પેાતાની માતાને કહ્યું. માતાએ મનુષ્યની ભાષામાં કહ્યું: હે વત્સ ! આનું આ દુષ્ટ આચરણ કેટલું, છે? આ પાપકર્મી આજે પેાતાની માતા સાથે ભેગ ભાગવવા તૈયાર થયે છે. પછી ગાયનું વચન સાંભળીને શંકાવાળા થયેલા તેણે જિનમતિના ઘરમાં પ્રવેશ કર્યા. તેણે જ બધા વૃત્તાંત વેશ્યાને પૂછ્યો. તેથી વેશ્યાએ પેાતાના વૃત્તાંત કહ્યો. પછી જિનવલ્લભે કહ્યું: તે તું મારી માતા છે. બીજી એ મારા મિત્રાની માતા છે. આ સાંભળીને તે ભયથી તેના ગળે વળગીને રાવા લાગી. તે પણ જનમતિના ગળે વળગીને રોવા લાગ્યું. પછી ક્ષણવાર પરસ્પર સુખ દુઃખ પૂછીને જિનવલ્લભે કહ્યું હે માતા ! મે જરા પણ અકા -- કર્યું નથી. પેાતાતાની માતા પાસે ગયેલા મારા તે એ મિત્રાએ કંઈ પણ કર્યુ હશે
