________________
શ્રી નવપદ પ્રકરણ ગ્રંથના ગુજરાતી ભાવાનુવાદ
૩૩૭
દેવલાકમાં ગયા, ઈત્યાદિ બધુ વિસ્તારથી હવે કહેવાશે તે હરણની કથામાંથી જાણી લેવું. અહીં મદ્યપ્રમાદરૂપ અન દંડથી તે કુમારા વિનાશ પામ્યા, માટે અનથ દ વિરતિ કરવી જોઈએ એ પ્રમાણે દ્વારગાથાને ભાવા છે. [૮૦]
હવે શુદ્વાર :
जे पुण अणत्थदंडं, न कुणंति कयंपि कवि निर्देति । તે અરવસઢો, સાયા સુહનિી કુંતિ ॥ ૮૮ ॥ ગાથા: જેએ અનદંડ કરતા નથી, અનુપયોગ વગેરે કાઈ કારણથી અનર્થાંડ કર્યુ. હાય તા તેની નિંદા કરે છે, તે શ્રાવકો અંગરક્ષક (= શરીરરક્ષા માટે નિયુક્ત કરાયેલા ) શ્રાવકની જેમ સુખના ભંડાર બને છે.
તા કથાથી જાણવા. તે
ટીકા :- આ પ્રમાણે ગાથાના અક્ષરા છે. ભાવા કથા આ છેઃ
પૃથ્વીપ્રતિષ્ઠિત નામના નગરમાં પ્રચંડ પ્રતાપથી ઘણા `મંડલાને સાધનાર અરિદમન નામના રાજા હતા. તેના જિનપાલ અને ચંદ્રપાલ નામના અનુક્રમે સમ્યગ્દષ્ટિ અને મિથ્યાર્દષ્ટિ અંગરક્ષકા હતા. હાથમાં તલવાર લઇને સતત અપ્રમત્તપણે રાજાના શરીરની રક્ષા કરતા તે બન્નેના કેટલાક કાળ પસાર થયા. એકવાર રાજા વિજયયાત્રા માટે નગરની બહાર લશ્કરના પડાવ કરીને રહ્યો. ત્યાં રાત્રિના પ્રયાણમાં સૈનિકના માણસાએ એકદમ ઉતાવળ કરી. તેમાં કોઈપણ રીતે તે એ પાતપાતાની તલવાર ભૂલી ગયા. અર્ધા રસ્તે ગયા પછી તલવારો યાદ આવી. તેથી બંનેએ પરસ્પર કહ્યું: આપણી તલવારા ત્યાં ભૂલાઈ ગઈ. પછી સમ્યગ્દષ્ટિએ કહ્યું : 'હું ચંદ્રપાલ ! આપણે પાછા ફરીને ફરી તે સ્થાનને જોઇએ અને ત્યાં જ રહેલી તે તલવારને મેળવીએ. ચંદ્રપાલે કહ્યું : રાજાની મહેરબાનીથી મારે કાંઈ ઓછું નથી. જે તલવારો ભૂલાઈ ગઈ તા તું તેને ભૂલી જા, બીજી સુંદર તલવાર થશે. તેથી જિનપાલે વિચાયું": આ સાચું કહે છે કે, રાજાની મહેરબાનીથી ખીજી પણ તલવાર થશે. પણ તે આ પ્રમાણે જાણતા નથી કે, આ પંચેન્દ્રિયવધનુ મેાટું શસ્ત્ર છે. આથી અવિધિથી તજેલા એનાથી આ લોકમાં અને પરલેાકમાં મહાઅનથ થશે. તેથી અજ્ઞાનરૂપી અંધકારથી ઢંકાયેલા વિવેકરૂપી નેત્રાવાળા તે નથી લેતા તે ભલે ન લે. જિનાગમના ઉપદેશરૂપી શુભ ઔષધથી દૂર કરાયેલ અજ્ઞાનરૂપી અંધકારના સમૂહવાળા મારે તો મહાન અનનું કારણ આ તલવારની ઉપેક્ષા કરવી ઉચિત નથી. તેથી તે તે સ્થાનમાં ગયા. બધા સ્થળે તલવારની શેાધ કરી. તે સ્થાનમાં રહેલા લેાકાને પૂછ્યું. જરા પણ પતા લાગ્યો નહિ. તેથી મડલ આગળ તે સ્થાનમાં નજીકમાં રહેલા ૧. ચાલીશ યેાજન પ્રમાણ પૃથ્વીના પ્રદેશને મંડલ કહેવામાં આવે છે.
૪૩
