________________
૪૫૭
શ્રી નવપદ પ્રકરણ ગ્રંથને ગુજરાતી ભાવાનુવાદ નગરલોકને અને વિશેષરૂપે યુવાન સ્ત્રીસમૂહને આનંદ આપતા તે બે વારાણસીનગરીના ત્રિક, ચતુષ્ક અને ચેરે વગેરે સ્થાનમાં ઈચ્છા પ્રમાણે વિલાસ કરવા લાગ્યા. તેથી ચાર વેદને જાણનારા બ્રાહ્મણેએ રાજાને જણાવ્યું કે, હે દેવ ! ચાંડાળ ભૂતદત્તના પુત્રો ચિત્ર અને સંભૂતિના અદભુત રૂપ-યૌવન વગેરે ગુણસમૂહથી અને ગીતથી આકર્ષાયેલા સઘળા ય નગરલોકે સ્પૃશ્ય-અસ્પૃશ્યના ભેદને ગણતા નથી અને સ્વ–પરના ગુણ-દેષના નિમિત્તને લક્ષમાં લેતા નથી. આથી એ બેનો નગરમાં પ્રવેશ અટકાવો. તેથી રાજાએ તેમનું વચન સ્વીકાર્યું. તેમને નગરમાં આવતા અટકાવ્યા. કેઈવાર કૌમુદી મહોત્સવ આવ્યો. તે મહોત્સવમાં તે બે ગુણસ્થાનમાં રહીને લોકમહોત્સવ જેવા લાગ્યા. લોકેની ગીતનૃત્ય વગેરે ક્રિયા જોઈને તે બે પણ વસ્ત્રથી મુખને ઢાંકીને એક સ્થાનમાં રહીને ગાવા લાગ્યા. કાનને સુખ આપનાર તેમના ગીતને અવાજ સાંભળીને પ્રેક્ષક લોકે બીજા પ્રેક્ષકને (=નાટક વગેરેને) છેડીને તેમની પાસે આવીને તેમને ઘેરી વળ્યા. કેઈએ તુરત વસ્ત્ર ખેંચ્યું એટલે તેમનું મુખ પ્રગટ થયું અને તે બંને ઓળખાઈ ગયા. હત હતી એમ બોલતા લોકેએ તેમને નગરીમાંથી કાઢી મૂક્યા. તેથી જે કંઈ પણ રીતે રાજા જાણશે તે મારી આજ્ઞાનું ઉલ્લંઘન કર્યું એમ વિચારીને ગુસ્સે થયેલ રાજા આપણને પ્રાણથી અલગ કરાવશે એવા ભયથી ભાગીને
જન પ્રમાણે પૃથ્વીપ્રદેશ સુધી જતા રહ્યા. જાતિદોષથી અત્યંત કંટાળી ગયા. મરી જવાનો વિચાર કરીને ઊંચા અને ઉત્તમ પર્વત ઉપર ચડ્યા. પર્વતની નિર્મલશીલા ઉપર વિકૃષ્ટ તપશ્ચર્યાથી શરીરને સુકવી નાખનારા, શુભધ્યાનમાં પરાયણ અને કોત્સર્ગમાં રહેલા મહામુનિ તેમના જોવામાં આવ્યા. તે મહામુનિને માત્ર જોઈને પણ મનથી આનંદ પામ્યા. તેમની પાસે ગયા. ભાવથી વંદન કર્યું. સાધુએ ધ્યાન પૂર્ણ થતાં “ધર્મલાભ એવા આશીર્વાદ આપીને તમે ક્યાંથી આવ્યા એમ પૂછ્યું. તેથી તેમણે પોતાને વૃત્તાંત કહીને પોતાને અભિપ્રાય જણાશે. મહર્ષિએ કહ્યુંહેય અને ઉપાદેય પદાર્થોના સમૂહને જાણનારા તમારે આ પ્રમાણે વિચારવું યંગ્ય નથી. જો તમને સાચે જ કંટાળો આવ્યો હોય તે તમે સર્વ શારીરિક અને માનસિક દુઃખોનું અચૂક (=મૂળ) કારણ એવા ફિલષ્ટ કર્મોરૂપી વનને બાળવામાં દાવાનલ સમાન અને જિનેંદ્રિોએ કહેલા સાધુધર્મને કરે. તેથી મહાન વ્યાધિથી દુઃખી થયેલા રેગીઓ સુવૈદ્યનું વચન સ્વીકારે તેમ તેમણે મહામુનિનું વચન સ્વીકાર્યું. તેમણે કહ્યું હે ભગવંત! સર્વ દુખેથી મુક્ત કરાવનારી આપની દીક્ષા અમને આપો. મુનિએ પણ તેમની યોગ્યતા જાણીને તેમને દીક્ષા આપી. કાળે કરીને ગીતાર્થ બન્યા. છ, અટ્ટમ, ચાર ઉપવાસ, પાંચ ઉપવાસ, પંદર ઉપવાસ, માસખમણ વગેરે વિવિધ તપશ્ચર્યા વગેરેથી આત્માને ભાવિત કરતા અને એક ગામથી બીજે ગામ વિહાર કરતા તે બે કયારેક
