________________
શ્રી નવપદ પ્રકરણ ગ્રંથના ગુજરાતી ભાવાનુવાદ
૧૧૫
છે, ભાવથી વહેારાવનારાએના પગ જમીનને અડતા નથી, આંખા નિમેષ વગેરેથી રહિત છે, અને શરીર અત્યંત હૃષ્ટ–તુષ્ટ છે, માટે દેવા છે, એમ વિચારીને આહાર ન વહાર્યો. ખુશ થયેલા દેવાએ (પ્રત્યક્ષ થઈને) કહ્યું : અમે તમારાં દન કરવા માટે આવ્યા છીએ. પછી તેમણે વાસ્વામીને વૈક્રિય વિદ્યા આપી. ફરી પણ એકવાર તે દેવાએ જેઠ મહિનામાં સ્થંડિલભૂમિએ ગયેલા વાસ્વામીને ઘેબરની વિનંતિ કરી. તે વખતે પણ તેમણે દ્રવ્યાદિનો ઉપયાગ મૂકયો. (દેવા છે એમ ખ્યાલ આવવાથી) ભિક્ષા ન લીધી. દેવાએ તેમને આકાશગામિની વિદ્યા આપી.
આ પ્રમાણે વાસ્વામી વિચરી રહ્યા હતા. પૂર્વ પદાનુસારી લબ્ધિથી જે અગિયાર અંગા ભણ્યાં હતાં તે સાધુઓની સાથે રહીને અધિક સ્થિર કર્યાં. વળી સાધુસમુદાયમાં જે કોઈ સાધુ પૂગતશ્રુત ભણતા હતા તે પણ બધુ... ( સાંભળી સાંભળીને તેમણે ભણી લીધું. જ્યારે તેમને આ સૂત્રને તમે ભણ્ણા એમ કહેવામાં આવતું હતું ત્યારે તેમને એ સૂત્ર આવડતુ હાવા છતાં (બહાર દેખાવથી) ગાખતા રહેતા અને ખીજા ભણતા સાધુઓના શ્રુતને સાંભળીને ચાદ કરી લેતા હતા. એકવાર સાધુએ મધ્યાહ્ને ભિક્ષા માટે ગયા ત્યારે આચાય સ્થંડિલભૂમિએ ગયા. વાસ્વામી વસતિપાલ તરીકે એકલા રહ્યા હતા. આ વખતે વાસ્વામીએ સાધુએના વીંટિયાઓને સાધુઓની માંડલી પ્રમાણે ગોઠવીને વચ્ચે પોતે બેસીને વાચના આપવા લાગ્યા. તે વખતે ક્રમશઃ અગિયારે ય અંગેા અને પૂગતશ્રુતની વાચના આપતા હતા. થોડીવાર પછી આચાર્ય પધાર્યા. ( અવાજ સાંભળીને ) તેમણે વિચાર્યું કે સાધુએ ભિક્ષા લઈને જલદી આવી ગયા છે. મેઘના જેવા સરસ શબ્દો સાંભળ્યા. ઘેાડીવાર બહાર સાંભળતા ઊભા રહ્યા. આથી જાણ્યું કે આ ત વ છે. વજ્રમુનિને ક્ષેાભ ન થાય એ માટે પાછા વળીને માટેથી નિસીહિ ખેલે છે. તેથી વાસ્વામીએ વિટિયાઓને સ્વસ્થાનમાં મૂકી દીધા. બહાર નીકળીને આચાર્યના હાથમાંથી દાંડા લઈ લીધા, અને પગેાનું પ્રમાર્જન કર્યુ. આચાર્ય વિચાયુ` કે, સાધુએ આના પરાભવ ન કરે એ માટે આ બહુ જ્ઞાની છે એમ સાધુઓને જણાવું. તેથી રાતે સાધુઓને કહ્યું: હું(આવતી કાલે) અમુઢ ગામ જાઉં છું. ત્યાં બે કે ત્રણ દિવસ રહીશ. યાગ કરનારા સાધુએ કહ્યું: અમારા વાચનાચાય કાણુ થશે? આચાયે કહ્યું: વા. વિનીત હોવાથી સાધુઓએ તહત્તિ એમ કહીને એના સ્વીકાર કર્યાં. સાધુએએ આ વખતે વિચાર્યું કે ક્યારે શું કરવુ અને કેમ કરવું વગેરે આચાર્ય જ જાણે છે. ( અમારે તે આચાય કહે તેમ જ કરવુ જોઈ એ. ) કહ્યું છે કે-“ગુરુવચનની શ્રદ્દા કરનારા સિંહગરના તે સુશિષ્યાનુ કલ્યાણ થાઓ કે જેમણે ‘વજ્ર તમને વાચના આપશે' એ
.
૧. જેના પ્રભાવથી ઈચ્છા મુજબ દેવનાં અને મનુષ્યોનાં રૂપા કરી શકાય તેવી લબ્ધિ.
