________________
(૧૨૦)
પણ શાતા, કટા હું કોણ? જેમ ઘટનો શાતા ઘટ... જેમ પટનો શાતા પટશ.. જેમ મનો શાતા મઠા... તેમ સર્વનો શાતા હું સર્વશ છું. હું સર્વજ્ઞ એટલે જ સર્વનું અધિષ્ઠાન સધાર છું. હું આત્મસ્વરૂપ ધરતીને ધારણ કરનાર, ધરતી નહીં, ધરણીધર છું. બંસી ધારણ કરનાર કૃષ્ણ બંસી' નહીં, બંસીધર છે. ધનુષ ધારણ કરનાર રામ ધનુષ્ય' નહીં, ધનુધરી છે.
તો પછી.. શરીર ધારણ કરનાર “હું શરીર કેવી રીતે? છું હું શરીરધારી, પણ શરીર કદી નહીં.
છૂતા નહીં હૈ દેહ ફિર ભી દેહ તીનો ધારતા રચના કરું મેં વિશ્વકી નહીં વિશ્વસે કુછ વાસતા કર્તાર હું મેં સર્વકા; યહ સર્વ મેરા કાર્ય હૈઃ ફિર ભી ન મુઝમેં સર્વ હૈ,આશ્ચર્ય હૈ!આશ્ચર્ય હૈ!
(અષ્ટાવક્રગીતા, ભાવાનુવાદ, ભોલેબાબા) આમ દીવા જેવી સ્પષ્ટ વાત હોવા છતાં બુદ્ધિ જોડે બહારવટું ખેલી મેદાને પડેલા કહે છે કે “શરીર જ મારો સાથી છે” “શરીર મારું 'છે” “તે જ મારું સર્વસ્વ છે.”
માટે જ સૌએ વગર લાકડે ખડકાવી ચિતા “ચિંતાની' અને સૌ થયા ચિંતિત....ચિંતાની ચિતા પર. ચિંતાની ચિતા પર અસવાર થઈ કોઈ ઘેડે છે હોદા' તરફ, કોઈ સવાર થઈ ચિંતાની ચિતા પર બુદ્ધિ ને ‘ડિગ્રીઓ’ના ડુંગર ચડાવે છે. કોઈ શરીરને પોતાનું માની પહેલવાન બનાવવાની દિશામાં દોડે છે.કોઈ સત્તાની શોધમાં અરોહણ કરી બેઠા છે ચિતા પર ચિંતાની, અહંકારને
