Book Title: Updeshpad Mahagranth
Author(s): Haribhadrasuri, Munichandrasuri, Hemsagarsuri, Ratnatrayvijay
Publisher: Ranjanvijay Jain Pustakalay
View full book text
________________
અને લક્ષ્મીકુલના સ્થાનરૂપ શ્રીવત્સને ઢાંકી દેવા માટે ચાર આંગળ પ્રમાણ વચનો પાટો બાંધી દીધો. “જો કોઈ પ્રકારે દીર્ઘરાજાને અમારી માહિતી મળે તો કદાચ મારી નાખે એ કારણે વરધનુએ પણ પોતાનો વેષ પલટી નાખ્યો. આવા પ્રકારના ભયને વહન કરતા, “પકડાઈ જઈએ તેનો પ્રતિકાર કરતા કોઈક ગામનાં એક બ્રાહ્મણને ઘરે ગયા. ઘરના એક સેવકે આમંત્રણ આપ્યું કે, “અહીં જ આજે ભોજન કરો.” ત્યાં રાજાને ઉચિત એવા સન્માનથી ભોજન કર્યું. ભોજન પૂર્ણ થયા પછી એક મુખ્ય સ્ત્રીએ કુમારના મસ્તક ઉપર અક્ષત વધાવ્યા અને કહ્યું કે, “બંધુમતી કન્યાનો આ વર હોજો.” પોતાને અત્યંત ગુપ્ત રાખવાના કારણે પ્રધાનપુત્રે કહ્યું કે, “આ મૂર્ખ બટુક માટે કેમ પરિશ્રમ કરો છો ?” વિકસિત નેત્રવાળા ઘરસ્વામીએ કહ્યું કે, “હે સ્વામી ! પહેલાં કોઈ નિમિત્તિયાએ અમને કહ્યું હતું કે છાતી પાટો બાંધીને અને ભગવાં વસ્ત્ર પહેરીને મિત્ર સહિત જે તમારે ત્યાં ભોજન કરશે, તે આ બાલિકાનો પતિ થશે, પણ બીજો નહિં તે જ દિવસે કુમારે તેની સાથે પાણિગ્રહણ કરી લગ્ન કર્યું અને તે જ ક્ષણે તેઓનો પરસ્પર ગાઢ સ્નેહ થયો. તે કન્યાનો લાંબા કાળના પરિચિત એવા પિતાદિક અને લોકો ઉપરનો સ્નેહ પીગળી ગયો. પંડિત પુરુષો આ કારણે જ કહે છે કે, “બાલ્યકાળમાં પિતા, માતા, ભાઈ, સ્વજન, સખી વર્ગ પ્રિય હોય છે, પરંતુ યૌવનારૂઢ થયેલ યુવતિને માત્ર એક પરિણય પતિ જ પ્રિય હોય છે.” કૌતુકક્રીડા કરવામાં કુમારે તેની સાથે રાત્રિ પસાર કરી. અતિલજ્જાના કારણે બંધુમતીએ સર્વાગ અર્પણ ન કર્યું. બીજા દિવસે વરધનુએ કહ્યું કે, “હજુ તારે ઘણું દૂર સુધી જવાનું છે. બંધુમતીને પોતાની સાચી હકીકત જણાવીને બને ત્યાંથી આગળ ચાલ્યા. ઘણે દૂર ગયા, ત્યારે એક ગામ આવ્યું, ત્યાં આગળ વરધનું જળ લેવા માટે ગયો. પણ તરત પાછો આવ્યો અને કહેવા લાગ્યો કે, “ગામમાં એવી વાત સંભળાય છે કે, “દીર્ઘરાજાએ બ્રહ્મદત્તને પકડવા માટે સર્વે માર્ગો રોકી રાખ્યા છે. તો હવે અહીંથી દૂર નાસી છૂટીએ અને ચાલુ માર્ગનો ત્યાગ કરી બીજા માર્ગે આગળ વધીએ.” એમ કરતાં તેઓએ મહા અટવીમાં પ્રવેશ કર્યો. ત્યાં કુમાર એકદમ તરસ્યો થયો. વરધનુએ કુમારને વડ નીચે બેસાડ્યો અને પોતે જળ શોધવા નીકળ્યો. સાંજ પડવા આવી, પણ ક્યાંયથી જળ પ્રાપ્ત ન થયું. દીર્ઘરાજાના સુભટોએ વરધનુને જોયો અને તેઓ પણ રોષથી તેને ખૂબ મારવા લાગ્યા. કોઈ પ્રકારે કુમારની નજીક આવ્યો અને વૃક્ષની ઓથે સંતાયેલા કુમારને આગળ શીખવેલ સંકેત કર્યો કે, “અતિ દૂર દૂર પલાયન થઈ જા.” એટલે કુમાર તીવ્ર વેગથી દુઃખે કરી ઉલ્લંઘી શકાય તેવી અટવીમાં નાસવા લાગ્યો.
કાયરલોકને શોક કરાવનાર એવા જંગલમાં પહોંચ્યો કે, “જ્યાં ભયંકર સિંહનાદથી પર્વતની ગુફા ભરી દેતા એવા સિંહો ગર્જના કરતા હતા. વળી વૃક્ષોનાં ઘણાં ગીચ પાંદડાંઓથી અવરાયેલા સૂર્યનાં કિરણો પણ અંદર પ્રવેશ કરી શકતાં નથી. હું માનું છું કે, ભય કરનારી નવીન નવીન ઉગતી દર્ભ-સૂચી ડાભની સોયનાભયથી નીચે આવતા નથી. ? સિંહોએ મારી નાખેલા હાથીના કુંભ સ્થળમાંથી સરી પડેલાં મુક્તાફલો જે અટવીમાં ચમકતાં હતાં, તે ઉન્નત વૃક્ષોના શિખરના અગ્રભાગથી તારાઓની શ્રેણિઓ અલના પામી જણાતી હતી - અર્થાત્ વૃક્ષો ઘણા ઉંચા હતા. જ્યાં ભીલોના ભાલાથી ઘવાએલા ચિત્તાઓના વહેતા
