________________
ધમ્મિલ કુમાર.. ત્યાં આયનામાં તરતજ એક બીજું સ્વરૂપ પ્રતિબિંબિત થયું અને તે સુંદરી શરમાણુ–ગભરાણું. ફક્ત શરીર ઉપર ચણીઓ અને કબજો એ બેજ વસ્ત્રો હેવાથી તે એક ખુણામાં છુપાઈ જવાને દેડી; અને આવનારી નવીન વ્યક્તિ પોતાને દેખે નહિ તેમ અંધારે ખુણામાં જઈને ઉભી રહી.
આવનાર વ્યકિટલે વસંતને પ્રાણપ્રિય આશક ધમ્મિલજ હતા. ચિત્રશાળાનાં સુંદર કમરામાં ધમિલ કયારનોય ઉભું રહીને વસંતના વિચાર-હાવભાવ ગુપચુપ જોઈ રહ્યો હતે. એ ઉગતા નવીન સંદર્યની આકર્ષતાના આઘાતમાંથી ધમ્મિલ પોતાના ચિત્તને વશ રાખી શકે નહી અને જ્યારે હૃદય ભેદાયું–વિહ્વળ થયું, પ્રિયા-માશુકને ભેટવાને ટળવળી રહ્યું, એટલે તરતજ તે પછવાડે આવ્યો અને આયનામાં તેનું પ્રતિબિંબ પડયું કે વસંત શરમાણે, ખુણામાં ભરાઈ ગઈ. તેણે તે પોતાને બચાવ કરવાને બસ્મિલની નજરથી દૂર થઈ ગઈ, પણ વસંતની એ નાશભાગ તો ધન્સિલના હિત-સુખને માટે થઈ. ધમ્મિલ પણ પછવાડે પછવાડે ખુણામાં આવ્યો અને આસ્તેથી તેને હદય સાથે ચાંપીને બે. “ખુણામાં એ કોણ ચાર ભરાય છે?”
ખુણામાં ભરાઈ ગઈ તે પણ તમે તો મને પકડી પાડી.” ધમ્મિલના આલિંગનરૂપ બંધનમાં પડેલી કોયેલ સમા મધુર સ્વરે એ મધુરી કોકિલા ટહુકી.
“ઠીક થયું, તું ખુણામાં-અંધારામાં ભરાઈ ગઈ તે !” ધમ્બિલે કહ્યું.
કેમ વારૂ?” પોતાની કેળના ગર્ભસમી એ નાજુક ભૂજલતાએ ધમ્મિલને ગળે વીંટાળતી એ મધુરી વસંત બેલી. - “આશુક માશુકની છાની રમતો તો અંધારામાં જ રમાયને!” ગાલે ચુંબન કરતાં અને બેલતાં ધમ્મિલ હસ્યા, તે સાથે વસંત પણ હસી પડી.
વાહરે તમારી છાની રમત ! પારકા ઘરમાં ભરાઈને આવી જ ચોરીઓ કરતાં શીખ્યા કે? શાહુકાર તે બહુ મજાના છે ! ”
