________________
[૨] દીકરો કે દીકરી, મહેમાન આવ્યા ને ગયા
તે વખતે મને એમ હતું કે “હું કશુંક છું.' પણ બહુ મોડું સમજાયેલું, કે આવા પેંડા ખવડાવાતા હશે ? પણ પેંડા ખવડાવતા પહેલા કહીએ તો મૂઆ ખાય નહીં ! પણ જો પેંડા વહેંચું નહીં અને પછી એમને કહ્યું કે “પેલો બાબો આજ ઑફ થઈ ગયો', તો એમના મોઢા ઉપર કેટલું દુ:ખ થઈ જાય !
પ્રશ્નકર્તા : હા.
દાદાશ્રી : ભલે સાચું કે ખોટું, પણ મોટું કેવું રાખે એ લોકો ? કેવું રાખે ? એવું મોટું નહીં થવા દેવા માટે આ કરેલું. એટલે એમને એમ થાય કે “આમને નથી થતું તો આપણે શું કરવા કરીએ ? એ એની મેળે જ પોતે બોલ્યા કે “તમને આવું ?” મેં કહ્યું, “હા, હા, આ આવું જ છે, આ તો મહેમાન જ છે.” તે છતાંય એમને દુઃખ ન થાય એટલા માટે. એમના દુઃખની મને પડેલી. વગર કામનું આમ દુ:ખ કરીને શું ફાયદો ? એમને શાથી દુઃખ થાય છે કે “ઓહોહો, આમને કેટલું દુઃખ થતું હશે !” એટલે મારું જાહેર કર્યું, ‘ભાઈ, મને દુઃખ નથી થતું. આ તો મહેમાન આવ્યો હતો તે ગયો.” અને ખરેખર મને થયેલુંય નહીં તે. અનંત અવતાર હું છોકરાનો બાપ થયો છું ! મેં જોયા છે સુખ બધા ! પાછલા મને યાદ હઉ છે બધા. યાદ હોય તો પછી કોણ આમાં આ અવતાર ઉમેરે ?
મૂર્શિત અવસ્થા એટલે ભૂલતા વાર જ નહીં
એના કરતા મેલ. આ તો ગેસ્ટ છે ! આવ્યા તો ભલે અને જાવ છો તોય ભલે બા. પછી બબીબેન આવ્યા. મેં કહ્યું, ‘આવ્યા તો ભલે ને જાવ તોય ભલે.” વગર કામની ઉપાધિ કરવાની ! જાય તેની પાછળ આપણે જવું ? આ તો બધું ગેસ્ટ સ્વરૂપ છે.
પ્રશ્નકર્તા : બબીબેન ગયા ત્યારે પેંડા ખવડાવ્યા હતા ?
દાદાશ્રી : બેબીના વખતેય આવું ને આવું જ થયેલું. બધા ભૂલી ગયા ને પેંડા ખાધા. બેબી મરી ગઈ ત્યારે બધાએ પેંડા ખાધા. આપણા લોકો તો ભૂલી જાય પાછા. આ લોકોને ભૂલતા શું વાર લાગે ? વાર
