________________
જ્ઞાની પુરુષ (ભાગ-૨)
આંખ જતી રહે, હાથ-પગ ભાંગ્યા તોય અમારે એમની ચાકરી કરવી પડે. શું ? પૈસાનો પુરુષ આ ના હોય.’
૨૮૨
એમને દુઃખ તો
ત જ અપાય તે
ત્યારે મનમાં તો તરત એ જ આવ્યું, ‘મારી ફરજ શું હવે ? બેઉ આંખો જતી રહે તોય પણ દોરવા.' દોરીને પણ એમની જોડે જીવન કાઢવું. ફરજ તો ખરી ને ! અને તે દોરીએ નહીં તોય એમને દુ:ખ તો ન જ આપીએ ને !
હું ફરી પૈણું તો આમનું શું થાય ? આ હીરાબા દુઃખી થઈ જાય. દુઃખી થાય કે ના થાય ? આમને શું દુઃખ થાય બિચારાને ? મારી આંખ ગઈ ત્યારે આ દગો થયો ને, કહેશે. હીરાબાને કેટલું દુ:ખ થાય ? પછી નવી આવે તે કુણાય કુણાય જ કરે ને ! અમારું પ્રૉમિસ ઊડી ગયું. અમારો કરાર, બધોય એગ્રીમેન્ટ ફેલ થઈ ગયો. એવા નહોય, અમે ક્ષત્રિય ! કેવા ? ડાહીમાના ગાંડા દીકરા અમે.
ક્ષત્રિય પ્રૉમિસ કર્યા પછી ફરે તહીં
અમે પટેલો, ક્ષત્રિય છીએ. અમે પ્રૉમિસ કર્યા પછી ફરીએ નહીં. અને બધાય આપણા દેશના સંસ્કાર તો છે ને ! બધા ફરતા નથી ને ! એ તો હવે ડાઈવોર્સ લે છે, પહેલા ક્યાં થતા'તા ? જો પ્રૉમિસ ફાયદાકર્તા થાય ને !
આપણે હાથ આપ્યો, એટલે પ્રૉમિસ કર્યું આપણે. અને બધું જાન-જાનૈયા બધાની હાજરીમાં પ્રૉમિસ કર્યું છે. એ પ્રૉમિસ આપણે પટેલ તરીકે ના ભૂલી જવાય. આપણે ક્ષત્રિય લોકો, આપણાથી એવું ના થાય. એક ફેરો પ્રૉમિસ આપી દીધું પછી હવે આ એક અવતાર એના માટે. ન ડગ્યા પૈસાની લાલચ સામે
મેં શું કહ્યું ? ‘પ્રૉમિસ કરેલું છે હીરાબાને. હાથ-પગ બધું જતું રહેશે તોય પ્રૉમિસ નહીં બદલું.' આ પ્રૉમિસની કિંમત. પેલો ગામડાનો હતો, ‘પ્રાઈવેટલી પચ્ચીસ હજાર રૂપિયા આપી દઈશું' કહે. મેં કહ્યું, ‘પચ્ચીસ
