________________
પ૪
જ્ઞાની પુરુષ (ભાગ-૨)
તે શાના ઉપર આ બધું કરેલું ? ત્યારે કહે, એમાં આપણે સમજી ગયા કે આ તો મહેમાન છે બધા. આપણે આ શી ઉપાધિ ? હિસાબ હશે તો આવશે ને ના હિસાબ હોય તો આવે જ કોણ તે ! તમારે શાથી બે જ આવ્યા, નહીં તો કંઈ દસ ના આવે ? પણ હિસાબ હોય એટલું જ. બાબો એ બાબાનો હિસાબ, બેબી એ બેબીનો હિસાબ. એનો હિસાબ લે એટલે પતી ગયો કેસ અહીં. બાબો તમારો હિસાબનો છે, ચોક્કસ.
આપણે ત્યાં કંઈ હિસાબ બાકી છે તેથી આવ્યા, નહીં તો લોક ઊંચકીને એમને રમાડે ? ના, હિસાબ બાકી છે ત્યારે જ ને ! કાં તો આપણે એની જોડે રાગ હોય તો છોકરો થઈને આવે, કાં તો ઠેષ હોય તો વેર વાળવા આવે. રાગ હોય તો કંઈ આપણું જ હશે, શાંતિ આપવા આવે. અને ચોપડામાં કશુંય લેવાદેવા ના હોય, તો એ આવે જ નહીં આપણે ત્યાં. મારે ત્યાં આવીને જતા રહ્યા. અને પછી આ ચોખ્ખાચટ, કોઈ નામ જ ના દે આપણું. ખાતામાં બાકી જ નહીં ને કોઈની પાસે. તે બાકી હતું એ લઈ ગયા. આ બધા ખાતા છે ઋણાનુબંધના ! અમે બેબી વખતે પેંડા ખવડાવ્યા'તા, એના પછી કોઈ માગતું ઋણ નહીં, પછી શેનું કોઈ ઊભું રહે ? કોઈ નહીં. આ થોડુંઘણું માગતા હતા તે આ બધા છે ને, ભેગા થયા છે ને !
પહેલેથી જ હતું વાસ્તવિકતાનું જ્ઞાત મને તો વીસ વર્ષની ઉંમરે એવું લાગતું હતું કે “આ મહેમાન આવ્યા છે તે જાય છે, એનું શું દુઃખ કરવાનું હવે ?”
પ્રશ્નકર્તા: હં, મહેમાન આવ્યા છે ને જાય છે.
દાદાશ્રી : ના જતા હોય તો આપણે રાખીએ સારી રીતે ને જવું હોય તો છૂટ.
પ્રશ્નકર્તા : પણ દાદા, એ તો ઘણી સમતા કહેવાય ને ? એ વીસ વર્ષની ઉંમરે આ જાતના વિચાર, એ તો ઘણી સમતા કહેવાય. એ તો ઘણું ઘણું ભરેલું છે આપનું આગલું બધું.
