________________
[૨] દીકરો કે દીકરી, મહેમાન આવ્યા ને ગયા
પપ
દાદાશ્રી : મમતાય ન હતી બળી, વીસ વર્ષે મમતાય નહીં. અહંકાર ભારે ફક્ત એટલું. ગાંડપણ બધું અહંકારનું.
પ્રશ્નકર્તા ઃ તો એ આગલો કેટલાય ભવનો પુરુષાર્થ છે બધો આ ?
દાદાશ્રી : કેટલાય ભવમાં સિલક કરતા કરતા આવ્યા હોય ત્યારે આ સિલક થયેલી છે. અને સિલક, પણ માલ એવો સરસ નીકળ્યો કે લોકોને ઝટ કામ લાગી જાય.
પ્રશ્નકર્તા : એટલે મમતા જ નહીં થયેલી.
દાદાશ્રી : જ્ઞાન જ એવું થયું અજાયબ તે ! બધી હકીકત, વાસ્તવિકતા શું છે એવું જ્ઞાન પહેલેથી જ ખરું, વાસ્તવિકતાનું.
પ્રશ્નકર્તા : પહેલેથી એવું જ ?
દાદાશ્રી : પહેલેથી, ગયા અવતારોનું લઈને આવેલા ને ! મમતા જ ખલાસ થઈ ગયેલી ને ! એટલે કંઈ આ ઓછું ચોંટે છે આમ ?
જ્ઞાન પ્રગટ રહી, રાખે મમતા રહિત પ્રશ્નકર્તા: તો દાદા, તમે એને રમાડો-કરો કશું નહીં, બાબાને?
દાદાશ્રી : રમાડું ને, હાથમાં ઝાલું-બાલું બધુંય. રમાડું બધુંય કરું પણ બીજું નહીં. આમચા એ આમચા નહીં, બધુંય તુમચા (અમારું એય બધું અમારું નહીં, બધું તમારું). હીરાબાને કહ્યું, ‘તુમચા. આ તાટ (વાસણો) બધા તમારા, એમાં જમજો નિરાંતે.”
પ્રશ્નકર્તા : બાને તો હજુ યાદ આવે, બા તો હજુ યાદ કરે.
દાદાશ્રી : તે મીનિંગલેસ વસ્તુઓ, કીસકા હૈ ને કીસકા નહીં. આ કોણ આવ્યા ને ક્યાં ગયા ને ક્યારે ફરી આવશે ? ફરી ભેગાય થયા હશે, અત્યારે ભેગા થયા હશે. અત્યારે ભેગાય હશે અને અત્યારે ઊંચકતાય હશે એમને ! પેલો ઊંચકીને ફરે છે ને એમને ?
પ્રશ્નકર્તા ઃ હા.
