________________
[૯] ફરી જઈને પણ ટાળ્યો મતભેદ
૧૯૩
દાદાશ્રી : એટલે મેં કહ્યું, “આ પાંચસો એક ને બીજું આ આપો.' તમે બહુ ભોળા, આવું અપાતું હશે ? એને તો ચાર છોડીઓ છે.” મેં કહ્યું, “હવે જીત્યા આપણે.' ભોળા કહ્યું કે તરત હું જીત્યો. પણ જીતી ગયો તે દા'ડે. નહીં તો મતભેદ પડત તો ખરેખરો પડત. “મારું” ને તમારું' અને આંટી હઉ રહેત.
ભલે ભોળો કહો પણ અમારી ગાડી તો ચાલી
આપણે આ હવે આપણી ગાડી ઊભી ના રહી, ચાલવાની થઈ. નહીં તો ગાડી છ કલાક ઊભી રહેત.
પ્રશ્નકર્તા : એ ગાડી ઊભી રહેત કે વિફરત ?
દાદાશ્રી : ના, વિફરે-બિફરે નહીં, ઊભી રહે. એ પાંચ-છ કલાક સુધી મોઢું ચઢાવી દે. પણ એય મોટું જરા તાનમાં આવી ગયું ફર્સ્ટક્લાસ. ‘તમે ભોળા ને ભોળા, ચાર-ચાર છોડીઓ છે એને તો કહે..
પ્રશ્નકર્તા : દરેકને પાંચસો આપવા જઈએ...
દાદાશ્રી : હા, એકને પાંચસો આપીએ તો બીજી બધીને પાંચસો આપવા પડે ને ! “પાંચસો આપી ને તમને ઠીક લાગે તે વાસણ આપજો” કહ્યું. મારો ભાવ એવો કે પાંચસો-પાંચસો આપે તોય શું વાંધો, આપણે શું ખોટ જતી રહેવાની ? આ તો આજથી વીસ વર્ષ પહેલાની વાત કરું છું.
પ્રશ્નકર્તા : બરાબર.
દાદાશ્રી : એ કહે, ‘તમે ભોળા ને ભોળા રહ્યા.” ભલે ભોળા કહો કે જે કહો એ, પણ અમારી ગાડી ચાલુ થઈ ને !
પ્રકૃતિ તો ઓળખીએ તે ‘તમે ભોળા ને ભોળા રહ્યા.” મેં કહ્યું, “પહેલેથી ભોળો છું. તમને જે ઠીક લાગે તે આપજો.” જો મતભેદ મટી ગયો ને ! અને આ પુસ્તકમાં આવ્યું, તે પુસ્તકો લોકો વાંચે, ત્યારે કહે, “હા, અમારે એવું થયું હતું.”
