________________
૨૬૨
જ્ઞાની પુરુષ (ભાગ-૨)
આપી દીધું કે આ બધા પેસી ગયા ! વગર કામના ભૂતા ! માસીસાસુ ને લાણી સાસુ ને ફલાણી સાસુ. મારે શું કામ છે આ બધાનું ! એ તો જેને ગમતું હોય ત્યાં જાય, મારે શું ? એક આ હીરાબાને લીધે આ શી ભાંજગડ ? એમના મા ને બાપને સ્વીકાર કરીએ, ભઈ હોય તો સ્વીકાર કરીએ, બીજાને શું છે ? તેમાં આપણે એમને ઓળખાય ના હોય, જોયાય ના હોય કંઈ ! “ભાઈ, તમારી માસીસાસુ થઉં !” બહુ સારું બા. મહીં તો કંટાળી જઉ પણ બોલાય નહીં, વ્યવહાર છે ને ! બોલું તો હીરાબાના મનમાં દુઃખ લાગે કે આ તો મારા માસીને તમે આવું કરો છો, કો'ક દહાડો આવ્યા છે તે ! એવું ના બોલાય.
દબાયેલા તો ખરા ને ! જો હીરાબાના દબાયેલા હતા તેથી ને ! એ દબડાવે નહીં છતાં આપણે દબાયેલા તો ખરા ને ! ના ગમતું હોય તોય આપણે બેસી રહેવું પડે ને ! માસીસાસુ આવ્યા ! પછી ફોઈસાસુ.
મૂઆ, આ શું તે બધું ? આ જાડા... આપણે એમને શું કરવાના વગર કામના ? ગોરાગપ જેવા હતા, તે એના ધણીને કામના, મારે શું કામના ? કાળા હોય કે ગોરા હોય, એ મારે શું લેવાદેવા ? મારે તો આ માસીસાસુનું તોફાન ના પોસાય. મોટી મોટી ડોલો ! એટલે આ છોકરાઓ શીખી ગયા. પેલા કહે, “નથી પૈણવું, જો આ દાદાને આવા કડવા અનુભવો થયા !”
આતા પરથી શીખ્યા “વ્યવસ્થિત' બાકી હીરાબાએ તો અમને પજવ્યા નથી કોઈ દહાડો. હજુ અમે એમને કંઈક પજવ્યા હશે.
હીરાબા સારા, એમને કશું ઈચ્છા જ નહીં પજવવાની. આ તો થોડા વખતથી બોલતા શીખી ગયેલા, કે “દાદા આવા છે ને તેવા છે. પહેલા તો એવું થતું, ‘હું કંઈક બોલીશ અને જાણી જશે તો ?” એ ગભરામણ રહેતી. અને તે દહાડે વાતેય સાચી હતી. મિજાજ બહુ કડક હતો. મોટી મોટી ડોલો - અદોદળું માણસ, બેડોળ
