________________
૭૨
જ્ઞાની પુરુષ (ભાગ-૨)
દાદાશ્રી : ફેર ! શો ફેર ? ધણીપણું બનાવ્યું એટલે બધું ગાંડપણ. મેડનેસમાં કેટલા ભેદ હોય, અંધારામાં કેટલા ભેદ હોય ?
પ્રશ્નકર્તા: તોય જરા આમાં જુદી જાતનું હોય, દાદા. તમારું આમ કંઈક નવી જ જાતનું હોય, દાદા.
દાદાશ્રી : થોડો ફેર હોય ! બંધ કર્યા પછી નહીં. પછી મતભેદ નથી પડવા દીધો. અને પડ્યો હોય તો વાળી લેતા આવડે અમને.
પ્રશ્નકર્તા : એ બહુ સરસ આવડે દાદાને !
દાદાશ્રી : વાળી લેતા આવડે. એટલે કુદરતી રીતે પડી જાય. હે કે, કુદરતી રીતે. સામો કઈ રીતે લે એ શું કહેવાય ? હું એને સારા હારુ કહેતો હોઉં, તે એને અવળું પડી જાય, તે શું થાય ? એનો ઉપાય શો ?
રિસાયેલી વહુને મનાવવાની “માસ્ટર કી' પ્રશ્નકર્તા : હા, દાદા, એનો ઉપાય શું ? આવું થાય એ વખતે અમારે શું કરવું ?
દાદાશ્રી : આ તો ત્યાં સુધી તમારે મનમાં કહેવું પડે કે એ મારા ધણી છે ને હું એની બૈરી છું. એવું પ્લસ-માઈનસ (વજું-ઓછું) કરીએ ત્યારે એ સ્ત્રી જોડે રાગે રહે. તમને ના ગમી આ વાત, નહીં ?
પ્રશ્નકર્તા : આ જ ગમે એવું નથી, દાદા.
દાદાશ્રી : આ દાદા શિખવાડે છે, એ શી રીતે પોસાય ? અમે મનથી હીરાબાને “અમારા ધણી છે” એવું માનીએ. તે અમારે ડખો નહીં થયેલો કોઈવાર.
માટે આ ગાંડા થઈને છૂટી જવું. વહુ એમ કહે, “તમે ચક્કર છાપ છો.” તો “આ ખરેખર મારું મહીં ખસી ગયેલું જ છે, નહીં તો આવું તો બોલાતું હશે મારાથી ?” એટલે આપણે વાળી લેવું જોઈએ.
પ્રશ્નકર્તા: વાળી લેવું જોઈએ. વાળી લે તે જ મુખ્ય વાત છે ને ! વાળી લેતા આવડવું એય જે કળા છે એ આપની પાસે શીખવા મળે છે.
