________________
દાન. પ્રકરણ ૨
૫૯
તેની ભક્તિ કરી તેને ભિક્ષા આપી ભજન કરું.” “ભાવના સદશી સિદ્ધિ: ” તે બાળકની નિર્મળ ભાવનાથી તરત માસોપવાસી સાધુ પારણાર્થે તે ગરીબને ઘેર ભિક્ષા લેવા આવ્યા. દિવ્ય મૂર્તિ સાધુને દેખતાં જ તેના રોમેરોમમાં આનંદ વ્યાપી રહ્યો. તરત જ હર્ષથી ઉભા થઈ પ્રસન્ન ચિત્તથી મુનિના પવિત્ર ચરણમાં શિર નમાવી બે હાથ જોડી સપ્રેમ વંદન કરી ક્ષીરની ભિક્ષા આપવા તૈયાર થયો. - ધર્મશાસ્ત્રમાં જણાવ્યું છે કે પૌદ્ગલિક પદાર્થો કરતાં પારમાર્થિક સન્નિમિત્તો ઉપર જેને ઉત્કૃષ્ટ પ્રેમ હોય તે પરમાર્થ નિમિત્તોને જોઈ પ્રસન્ન ચિત્તવાળ હોય છે, તેવા પરમાર્થ-નિમિત્ત પ્રત્યે પ્રેમ કરનાર પુણ્યાનુબંધી પુણ્ય બાંધે છે અને તે અલ્પભવી જ હોય છે.”
આ ફરમાન મુજબ તે ગેપબાળકની પણ તેવી જ પ્રીતિ અર્થાત્ ખેદ રૂદનથી કષ્ટ મેળવેલ ખીરમાં પોતાની તીવ્ર લાલસા છતાં સૌમ્યમૂર્તિ સાધુને નિરખતાં જ ક્ષીર પ્રત્યેની ઉત્કૃષ્ટ લાલસા મંદતાને પામી અને મહાત્મા પ્રત્યે પ્રીતિની ઉત્કૃષ્ટતા થઈ. એટલે તરત ક્ષીરના વાસણને ઉપાડી મુનિને આપવા પહેલાં ક્ષીર પ્રત્યેની પ્રિતિ જે કે મંદ થઈ છે, તથાપિ સર્વથા તે ક્ષીર પ્રત્યેનો મોહ ક્ષીણ થયો નથી, તેથી અધ ક્ષીર મુનિને આપવાને મનમાં સંકલ્પ થયો. એટલે ક્ષીરની અર્ધ ભાગની ખબર પડે માટે ક્ષીરની વચ્ચે, લીટ તા, પરંતુ પરમાર્થ માર્ગના દાતા એવા સંપુરૂષ પ્રત્યેની પ્રીતિમાં દેહાધ્યાસ બુદ્ધિ અને જગદાકાર વૃત્તિનો લય થઈ ગયેલ હતો, સંતમય વૃત્તિની એકાગ્રતા ન થાય તે પરાભક્તિ જ નથી અને તેની સાચી ઉત્કૃષ્ટ ભકિત વિના મોક્ષ પણ નથી. - અહા ! મારે ગર્વીબને ઘેર જંગમ કલ્પવૃક્ષ ! અહા ! મારે ત્યાં સંત ભગવાનનાં પગલાં! આજે મારો દિવસ અને જન્મ સફળ થયો.” એવી ગુરૂભકિતની ઉત્કૃષ્ટ ધારામાં અંતઃકરણ ઉલ્લસિત થતાં પ્રેમભકિતના પ્રબળ વેગમાં પિતે ગુરુમાં એકમય થઈ જવાથી “આ મારી ક્ષીર છે
