________________
દાન. પ્રકરણ ૭
૧૪૧
પર રહી, પણ વખતસર પત્થરની વૃષ્ટિ પડશે, તે માથું ફૂટી જશે. માટે ભલી થઈ લાડ આપ હોય તો આપ, નહિ તો ચાલ્યો જાઉં. હવે તે ઉભા રહીને પગ પણ થાક્યા અને દુખવા આવ્યા છે.
તે સાંભળી વેશ્યા બેલી કે –“મહારાજ સુવર્ણની વૃષ્ટિ માટે જ મહેનત અને ખરચ કરી મોદક બનાવ્યા છે, જે સુવર્ણની વૃષ્ટિ પડે તે ત્રણના તેર આપું, નહિ તો ખાઈને મારું પેટ ઠારીશ એવો મફતનો માલ કયાં રસ્તામાં પડે છે કે તરત લઈને તું ચાલતો થાય ? તારા પગલાંથી સુવર્ણની વૃષ્ટિ ન થાય તે પકડ રસ્તો. આ સ્વાદિષ્ટ માલ મફત મળે તેમ નથી.” આ સાંભળીને બિચારે ભિખારી ધોએ મેઢે ચાલ્યો ગયો.
જેમ દેખાદેખીથી દાન શું? તે કેમ આપવું ? અને કેવા પુરૂષને આપવું ? તે ન જાણવાથી વેશ્યા તથા ભીખારીની જેવી દશા થઈ તેવી જ દશા, ખરૂં સ્વરૂપ ન સમજનારા હજારો અને લાખ રૂપિયાનું દાન કરતાં છતાં થતી જણાય છે. માટે દાનના યથાર્થ સ્વરૂપને સમજી, પુરૂષને અંતર્દષ્ટિથી ઓળખી, ચિત્ત, વિત્ત કથા પાત્ર એ ત્રણે સ્થિતિના સ્વરૂપને જાણું દાન આપનારની આત્મસિદ્ધિ થાય છે.
