________________
દાન પ્રકરણ ૭
૩૦૫
આ આત્મા અનંતગુણને ભંડાર છે, અનાદિ અનંત સત્તાનો ધર્તા છે, પરપદાર્થોની વચ્ચે રહેવા છતાં પણ નિજસંપત્તિનો પૂર્ણપણે રક્ષાકર્તા છે. એ ઈદ્ધિને વિષય નથી, મનના સંકલ્પને પણ આધીન નથી. એ તો માત્ર સ્વાનુભવગોચર છે, એવું એનું દઢ શ્રદ્ધાનું છે અને એવા જ દઢ જ્ઞાનના એકાકારરૂપ ભાવમાં એ લવલીન છે માટે એ. સમ્યફ ચારિત્રવાન પણ છે.
આ પ્રમાણે આ જ્ઞાની ગૃહસ્થ એકાંતમાં બેસી પિતાની જ વસ્તુઓને ફરી ફરી જોઈ દેખીને હર્ષાયમાન થાય છે; એ જે આનંદને ભોગવે છે, તેનું વર્ણન કરવું વચનાતીત છે. જો કે તે અવ્રતી છે, તો પણ આ સમયે તે વ્રતી જ છે. જ્યાં આમાની આત્મામાં લીનતા હોય ત્યાં કઈ વાતને અભાવ કહે? એમ કહેવું પડે કે ત્યાં પાંચ વ્રત વિદ્યમાન છે.
નિજ આત્માના મનોહર ઉપવનમાં કલ્લોલ કરતાં કરતાં જ્યારે તેનો ઉપયોગ સ્થિરતાથી ચલિત થઈ બહાર આવે છે, ત્યારે આત્મભોગનાં આંદોલનનું ફરી ફરી સ્મરણ કરે છે અને પોતાના મનમાં એ કરૂણભાવ ઉદ્દભવે છે કે હું આ અપૂર્વ આનંદને સ્વાદ અન્ય પ્રેમી જીવોને ચખાડવા ઉધમ કરૂં. બસ, અહીં તેને પરમ પવિત્ર જૈન ધર્મની પ્રભાવના કરવાને ઉત્સાહ વેગવંત બને છે.
તે કેટલાક જૈન તથા અજૈન ધર્માત્મા મિત્રોને જૈન ધર્માનુકૂળ આત્માનંદના લાભની વિધિ બતાવે છે. તે સાંભળીને સર્વે આત્માનંદની પ્રાપ્તિના અભ્યાસમાં અનુરક્ત થવાનો સંકલ્પ કરી લે છે. જે અજૈન બંધુ છે તે આ સમ્મદષ્ટિ જ્ઞાની મહાત્માના વચને ગ્રહણ કરી જૈન ધર્મ ધારણ કરે છે; જીવ, અજીવ, આમ્રવ, બંધ, નિર્જરા અને મોક્ષ
એ જીy રુમજી લે છે. આવી રીતે આ છગને અબોધ માર્ગમાંથી સુબોધ માર્ગમાં લાવવાથી તેમના આત્માને પરમ ઉપકારનું કારણ થાય છે.
