________________
૩૧૨
દાન અને શાળા
રાહત એવા શાંત, પરમ શાંત પ્રદેશમાં પહોંચી જાય છે, જ્યાં માત્ર આનંદ છે, આનંદની તૃપ્તિ છે. | સર્વ મિત્રો આ આધ્યાત્મિક તત્ત્વ સાંભળીને હર્ષપ્રમોદથી ગદગદિત થઈ જાય છે અને ક્ષાયિક સમ્યફવી મહાત્મા શાંતભાવ રસમાં તરબોળ થઈ જીવનની સફળતા અનુભવે છે.
આ જ એક ક્ષાયિક સમ્યકત્વ છવ શ્રી મુનિસંઘનાં પવિત્ર દર્શન કરવાથી પિતાને પરમ ભાગ્યવાન માને છે અને અતરમાં ભાવના ભાવે છે કે એ સુવર્ણમય અપૂર્વ અવસર કયારે આવશે કે જ્યારે હું પણ ગૃહજંજાળથી છૂટી અને બાહ્યાંતરે પરિગ્રહ ભારનો ત્યાગ કરી, પ્રસન્ન ચિત્તથી નિર્જન સ્થળમાં બેસી સ્વાત્મારામ સાથે ક્રીડા કરી શકું અને સર્વકર્મમળને દૂર કરી આત્માને પરમ પવિત્ર બનાવી શકું.
શ્રી મુનિ મહારાજ પરમ દયાળ છે, મન, વચન, કાયાના વર્તનથી કોઈપણ પ્રાણીને જરા પણ કષ્ટ પહોંચાડતા નથી. ઈચ્છા વિરોધ અર્થે મહારાજે ગૃહસ્થ સંબંધી સર્વ જંજાળ છોડી દીધી છે. એક માત્ર ભેજન માટે કોઈ દાતારની આધીનતા છે, અને ત્યાં પણ એ ભાવ છે કે પિતાના નિમિત્તથી કોઈ દાતારને આરંભ કરવાનું કષ્ટ ન છે. જેવી રીતે ભ્રમર ફૂલમાંથી રસ ચુટે છે છતાં ફૂલને કષ્ટ આપતા નથી તેવી રીતે મુનિગણ પણ ગૃહસ્થોને કષ્ટ દેતા નથી.
એવા મુનિરાજ રાતદિવસ મુક્તિ સુંદરીના સયોગની માળા જપે છે, તેને જ ધ્યાનમાં મગ્ન રહે છે. શિવમહેલ સુધી ન પહોંચાય ત્યાં સુધી ગૃહમહેલમાં નિવાસ કરવાનો તેણે ત્યાગ કર્યો છે, નિર્જન વનમાં વસવાનું જ ઉચિત માન્યું છે. ક્યારેક ચાલે છે, ક્યારેક બેલે છે, કયારેક સુવે છે, ક્યારેક જન કરે છે વળી કયારેક વ્યવહારની કોઈ ક્રિયાઓ પણ કરે છે, તો પણ તે સર્વ મન રહિત કરે છે. મન તો માત્ર એક પરમ પ્રિય શિવકન્યાના પ્રહણમાં જ લવલીન છે.
