________________
દાન. પ્રકરણ ૩
૨૩૫
આમ નવ પ્રકારની ભકિતથી દાતારે સાત ગુણ સહિત પ્રસન્ન મુખથી દાન કરવું યોગ્ય છે. સાત ગુણ –
(૧) ઐહિક ફલાપેક્ષા. દાનના ફળની ઈચ્છા ન હોવી (૨) ક્ષમા અને શાંત ભાવ હવા.
(૩) નિષ્કપટતા, સરળતાથી શુદ્ધ ભેજન આપવું; માયાચારીથી અશુદ્ધને શુદ્ધ ન કહેવું.
(૪) અનસુયત્વમ્. ઈર્ષા ન કરવી. (૫) અવિષાદ, અંતમાં શોક ન હોવો. (૬) મુદિતત્વ. દાન સમયે મન હર્ષિત હોવું. (૭) નિરહંકાર. અહંકાર રહિત થવું.
મુનિઓને ઉપર મુજબ દાન કરવું. એલક અથવા ક્ષુલ્લકની પણ નવ ભકિતમાંથી યથાયોગ્ય ભકિત કરવી ઉચિત છે. તે સિવાય મધ્યમ પાત્ર પણ છે; તે એવા શ્રાવક છે કે જેઓ પહેલી દર્શન પ્રતિમાથી શરૂ કરી દસમી પ્રતિમા સુધીના વ્રત પાળે છે, તેમને પણ ભક્તિથી યથાયોગ્ય દાન કરવું. જે વ્રત રહિત છે, પરંતુ સાચા દેવ, શાસ્ત્ર, ગુરુમાં પૂર્ણ શ્રદ્ધાવત છે. તે જ ધન્યપાત્ર છે, તેને પણ આદર સહિત દાન દેવું.
દાનનું બહુ મોટું ફળ છે; લોભના ત્યાગથી મન વિશુદ્ધ થાય છે, આ પ્રમાણે આ જ્ઞાની શ્રાવક શિક્ષાવ્રતના મહિમાને વિચાર કરે છે.
સલેખના આ જ્ઞાની આત્મા આજે શ્રાવકની બીજી વ્રત પ્રતિમામાં લેખના સબધી વિકલા કરે. સખના અથવા સમજજરને વાં શિખર સમાન છે.
કોઈ દિવસે આયુકર્મને ક્ષય થવાથી એક પર્યાય છોડી બીજી પર્યાયમાં જવામાં સમાધિમરણ અત્યંત ઉપકારી મિત્ર છે કારણ કે તે આ સંસારી જીવને ધર્મભાવની પ્રાપ્તિનો લાભ મેળવી આપે એવી
