________________
દાન. પ્રકરણ ૪
બને છે. બીજા સાધુ-સાધ્વીઓને વંદન કર્યા બાદ પર્ષદાને બંને હાથ જોડીને શીષ નમાવી વિનય કરે છે અને કોઈને વિધરૂપ ન થાય, તેમ અવિવેક ન થાય તેવા સ્થાને, ગુરુદેવ પાસે નગ્ન થઈને બેસી જાય છે.
જ્યારે થોડા માણસો રહે છે ત્યારે એ જિજ્ઞાસુ શ્રાવક ઊઠીને વિશેષ વંદન કરીને નિવેદન કરે છે કે, “ગુરુદેવ ! આજ હું સ્વાધ્યાય કરી રહ્યો હતો ત્યારે મને અજબ પ્રેરણ થઈ કે
दाणाण सेठं, अभयप्पयाणं, सच्चेसु वा अणवज्ज वयंति । तवेसु वा उत्तमं वंभचेरं, लोगुत्तमे समणे नायपुत्ते ॥
આ ગાથા વારંવાર બોલું છું ત્યારે મને અલૌકિક આનંદ ઉદ્દભવે છે અને અંતર–પ્રેરણા થાય છે કે એને બરાબર સમજી એના પરમાર્થ– આરાધનમાં જ કલ્યાણ છે. ગુરુદેવ! મેં સમજવાની ઘણી કોશીષ કરી પરંતુ સમાધાન થતું નથી, તે કૃપા કરીને એનું રહસ્ય સમજાવીને આપના આ સેવકને કૃતકૃત્ય કરે.”
ગુરુદેવ બોલ્યા : “ભાઈ, તારી જિજ્ઞાસુવત્તિને ધન્ય છે. કારણ કે એ શ્રુતિને પરમાર્થ જાણવા ઈચ્છે છે. આ શ્રુતિગાથાને પૂરો અર્થ સમજાવો મારા માટે અસંભવ તો નહિ, પણ અશકય જરૂર છે. મહાત્માઓની પેલી ઉક્તિ મને યાદ આવે છે કે –
मोह क्षयादनुभवन्न अविनाथ भृत्यो नूनं गुणान् गणपितु न तवक्षमेत ।
(ચાઇ વિર) અર્થાત્ હે નાથ ! જેને મેહ ક્ષય થવાથી જેણે આપને તથા આપના ગુણેને સાક્ષાત્ અનુભવ કર્યો છે એને માટે પણ, એ કહેવાની સદાને માટે અક્ષમતા બતાવાએલ છે તો પછી મારા જેવી મોહાચ્છાદિત માણસની તો વાત જ શું કરવી! તો પણ મારા ગુરુદેવ પાસેથી મને જે મળ્યું છે તેમાંથી કંઈક કહું છું.
