________________
દિન. પ્રકરણ ૭
૧૩૭ નીતિશાસ્ત્રમાં કહ્યું છે કે
- “વિવાન શાં કાર્ય સિદ્ધિર્મવિષ્યતિ ” | વિચારપૂર્વક કાર્ય કરવાથી જ ફળસિદ્ધિ થાય. દાન શું? કેવું દાન? તે કેવી રીતે અને કેવા પાત્રને આપવું ? તેને વિચાર કર્યા વિના
અમુક મહાત્માને અમુક માણસે દાન આપ્યું. તેથી તેને મેક્ષ , તેમ હું પણ દાન આપીશ તો મારો પણ મોક્ષ થશે.” એમ કલ્પના ઉત્પન્ન કરી દાનાદિ આપનારને પરમાર્થ–માર્ગની પ્રાપ્તિ થઈ શકતી નથી. તેના ઉપર એક દૃષ્ટાંત આપી દાન–અધિકારને સમાપ્ત કરવામાં આવશે. - સુર્યપુર નામના નગરમાં વિશુદ્ધ ચારિત્ર પાળનાર, પરમયોગી શાંતમૂર્તિ, પરમજ્ઞાની યોગેન્દ્ર નામે એક સાધુ મહાત્મા મધ્યાન્હ સમયે ભિક્ષા લેવાને માટે ફરતા ફરતા એક ગૃહસ્થના ઘરમાં ગયા. જે ઘરમાં પરમપવિત્ર, ધર્મરાગી, સદાચારી, પતિવ્રતા, સુશીલા સતી - શ્રાવિકા હતી.
| ગમૂર્તિ ગેન્દ્ર મહાત્માને જોઈને તે હર્ષિત અને પ્રસન્ન ચિત્તવાળી થઈ, સાત આઠ ડગલાં મહાત્માની સામે જઈ પ્રદક્ષિણા આપી, વિધિપૂર્વક વંદન કરી મહાત્માના આગમન ને દર્શનથી “મ મે શરું કમ મ મ સરું વિનં” એ રીતે પિતાના જન્મ તથા દિવસને સફળ થયો જાણે પિતાના આત્માને સાર્થક માનતી, અમીની મેઘવૃષ્ટિ, મોતીના મેહુલા તથા સુવર્ણને સૂર્યોદય થતાં જે હર્ષ થાય, તે કરતાં પણ અગણિત હર્ષના અપાર આનંદથી ઉછળતી સતી સાધ્વી, મુનિરાજને ભિક્ષા આપવા માટે ઘરમાં ગઈ
ત્યાં તે વખતે બીજુ તો કાંઈ ન હતું, પણ માત્ર એક મેદિક (લાડુ) હતા, તે લેવાને માટે ગુરુદેવને તેણે વિનયથી વિનંતી કરી. મહાત્માને મેદક લેવાની લેશ પણ ભાવના ન હતી. છતાં પવિત્ર
