________________
અભયદાન
લેખક :
મુનિશ્રી ગથ્થુલાલજી મહારાજ
*
ઉપાશ્રયમાં ગુરુદેવ બિરાજી રહ્યા છે. મુખાવિન્દ સૂયૅનાય સમયના કમળસમું પ્રપુલ્લિત અને સૌમ્ય છે. ગુરુ મહારાજ કાઈ ધ્યાનમાં તે નહિ; પરંતુ તત્ત્વચિંતનમાં મગ્ન બનીને બેઠા છે. આસપાસનું વાતાવરણુ ધણુ જ શુભ છે. એમાં આવનારને ત્યાંના પરમાણુ શુભાષ્યવસાયથી પ્રભાવિત કરી દે છે. આવનાર વ્યક્તિ કાં તે ગુરુદેવને વિધિવદન કરવા લાગે છે, કાં અરિહંત-સિદ્ધના સ્મરણમાં રત બની જાય છે.
અપસમયના એ સસથી માણસ પેાતાની દિનચર્યા–પેાતાનુ જીવન પુણ્યથી ભરેલ બનાવી દે છે, મહાપાપની કુમાગી વૃત્તિ છેડીને નિયમિત જીવનનિર્વાહ અથૅ નિયમેાપનિયમ ધારણ કરવા પ્રવૃત્ત થાય છે. આવા ભવ્ય છે એ વાતાવરણના પ્રભાવ! ખરેખર એ સત્ય છે કે :
te
साधूनां दर्शनं पुण्यं, तीर्थभूमादि साधवः । "
એક જિજ્ઞાસુ આવે છે. સાદાં અને સ્વચ્છ વસ્ત્રો ધારણ કરેલાં છે. પગરખાં એક બાજુએ કાઢે છે–જ્યાં રાખવાથી ચિત્તની વ્યાકુળતા પણ ન ઉદ્ભવે તેમ ધર્મસ્થાનકના નિયમોને પણ ભંગ ન થાય. એ પછી જેવા ગુરુદેવના દર્શન થાય છે કે પ્રથમ ઉતરીય વસ્ત્રથી મ્હાંની યતના કરે છે. કારણ કે, એ જાણે છે–યત્ના એ ધર્મની માતા છે— जया धम्मस्स जणणी "
''
બાદ બંને હાથ જોડી, ગુરુ-સન્મુખ આવીને વિધિવન કરે છે. વંદન શુ, કહે। અભિમાન અને અવિનયભાવના ચૂરેચૂરા કરે છે-નમ્ર
