________________ પરભૂતિકા 35 સહેજ ભૂરાં હશે કે પિતાનાં જેવાં આસ્માની ! અને એની નાસિકા ! - વિરૂપા કલ્પનાની સૃષ્ટિમાં સરવા લાગી. ભલે માતંગ દેખાવડો રહ્યો, પણ મદમાં સદા ફાટી રહેતી એની નાસિકા મારા બાળકને નહિ શેભે ! નાની એવી પણ સુરેખ નાસિકા જ એને હશે. પહેલાં એકવાર બંનેને એકાંતમાં ચડસાચડસી થયેલી. માતંગ કહે કે બાળક મારા જેવું થશે, વિરૂપા કહે મારા જેવું. અને સ્મૃતિવિહારે ચઢેલી વિરૂપાની નજર સમક્ષ નાના નાજુક હાથપગ ઉછાળતું, કેમળ કિસલય જેવું બાળક ખિલખિલાટ કરતું દેખાયું. બરાબર મારા જેવું જ! ચાલ માતંગને બતાવું ! ને વિરૂપા એકદમ આવેગમાં ઊભી થઈ ગઈ. પણ આ શું! ઘેલછા તે નથી ઊપડીને! બીજી જ પળે એ સાવધ થઈ ગઈ. લાંબા કરેલા હાથ વક્ષસ્થળ પર સખત રીતે દાબી દીધા. શાન્તિ માટે એક ભજન ગાતી ગાતી કામે લાગી. ભૂલ્ય મનભમરા, તું ક્યાં ભમ્યું? ભમિ દિવસ ને રાત, મા યા ને બા એ પ્રાણિ છે, ભમે પરિમલ જાત. કે નાં છે શું કે નાં વા છે શું કોનાં માય ને બાપ, અં તે જાવું છે એ ક હું, સાથે પુન્ય ને પાપ. સવારની મીઠી પવનલહેરે પર સવાર થઈને આ કંઠસ્વર વહેતા ચાલ્યો. મૂળથી જ મીઠો સ્વર, એમાં વેદનાના-વૈરાગ્યના ઝંકાર ઉમે
