________________ 36 મહર્ષિ મેતારજ રાયા! કાઈ અપૂર્વ રસની ખરલમાં ઘૂંટાઈ ઘૂંટાઈને આવતા હોય એવા આ સ્વરે હતા. લોકપરિચય સાધી રહેલા શ્રમણએ દીનહીન લેકોને શાનાં ગૂઢાર્થવાળાં સૂકતે ને ઋચાઓને બદલે પ્રાકૃત ભાષાનાં આવાં પદે શિખવાડ્યાં હતાં. એમાંનું આ એક પદ આજે વિરૂપાને મદદ કરતું લાગ્યું. એની બહાવરી દશા ઓછી થતી ચાલી. “ધમણ ધનંતી રે રહે ગઈ, બુઝ ગઈ લાલ અંગાર, એરણકે ઠબકે મલ્યો, ઊઠ ચલ્ય રે લુહાર ! ભૂલ્યા રે મનભમરા...આ શબ્દ વિરૂપાને ઠીક શાન્તિ આપી. એ પંક્તિ પુનઃ પુનઃ બેવડાવવા લાગી. આમ ને આમ કેટલી ય પળે વીતી ગઈ હશે. અચાનક કેઈએ એને બોલાવી. વિરૂપા!” ધનદત્ત શેઠની દાસી ઊભી ઊભી બેલાવી રહી હતી. " કેણ નંદા ! " “હા, હા, હું નંદા ! વિરૂપા, હવે તે તું કાયલ થઈને ઊડી જવાની લાગે છે. ગાવામાં એવી તે મગ્ન થઈ ગઈ હતી કે મેં ચાર વાર બોલાવી તે ય ન બોલી. જેજે પેલા માતંગને ન રખડાવતી !" નંદા, મશ્કરી શું કામ કરે છે ! કેમ આવી હતી, બેન !" વિરૂપાએ મિઠાશથી કહ્યું બા બોલાવે છે. ત્યાં તારા નામની માળા જપાય છે, અને અહીં તે તને કશી ચૂધ જ નથી. બાળકના પ્રથમ દિવસના જાતકર્મ સંસ્કાર વિષે તો તું જાણે જ છે ! તને બોલાવાય એમ હતું જ નહિ ! બીજે દિવસે જાગરણ ઉત્સ- અને ત્રીજે દિવસે સૂર્યચંદ્રદર્શન પણ બરાબર પતી ગયાં. બાળકની શી કાન્તિ ! ધનદ શેઠ તો પુત્રની.
