________________ 236 મહર્ષિ મેતારજ સાક્ષાત મૂર્તિ ખડી કરી દીધી!” “એક ચહેરામહેરાના બે માણસ કેમ ન હોય ? ઘેલી થઈ છે તું. હજારોમાં મહાભાગ્યે મળી આવતા આવા એકાદ રસિયા પ્રીતમને ભૂજામાં દબાવી નિત્યની આ અનિચ્છનીય પ્રવૃત્તિમાં સુખની સરિતા લહેરાવવાને બદલે આ માથાકૂટમાં તું ક્યાંથી પડી? એ ન બને! મેં તો બીડું ઝડપ્યું છે ! એ અહીં આવે એટલે પકડાવે જ છૂટકે! દિવસે કેટલા વીતી ગયા. મહામંત્રી રાતદહાડે એના જ વિચારમાં ને શેધમાં ઘૂમે છે.” “હા, હા, હા.” એકાએક આવાસના દ્વાર પર મંદ રીતે હસવાને અવાજ સંભળાયો. યુવતીઓ છળી ગઈ શેરીઓમાં ભમતે પેલો આકાર જ અહીં દેખા હતા. ઘનઘેર રાત, ને આવાસન ચેકીદાર નિરાતે કુંભકર્ણ નિદ્રામાં પડ હતો. યુવતીઓ એકદમ ચીસ પાડી ઊઠી. ઊંઘતે ચોકીદાર સફાળા જાગી ઊઠડ્યો. આવા અનેક પ્રસંગોએ તાત્કાલિક ઈલાજે લેવા માટે ટેવાયેલો એ મેંમાંથી બીભત્સ શબ્દો કાઢતે મોટી છરી સાથે ત્યાં આવી પહોંચ્યો. પણ લેશમાત્ર ગભરાયા વગર, કંઈ પણ અવાજ કર્યા વગર પેલે આકાર આગળ વધ્યો. જાદુગર જેવી કરામતથી છરે ખૂંચવી લીધું અને હાથી જેમ કમળફૂલને ઊંચકી ફેકી દે એમ એને ઊંચકી બહાર ફેંકી દીધે. ચેકીદાર ઊંધે માથે પડ્યો. “દેવદત્તા, પિછાની લે ! હું જ પેલે પરદેશી સાર્થવાહ! મને ફસાવવાનું બીડું ઝડપી બેઠી છે, તે હું જાણું છું. પણ તું મને પકડી લે, તે પહેલાં હું તને પકડી જાઉં. ચાલ ! તને મારા મજેદાર ઘરમાં લઈ જાઉં ! તારા હજાર હાથવાળા મહામંત્રી તને છોડાવવા ત્યાં
