________________ 304 મહર્ષિ મેતારજ કદાચ પિતાની જ લુચ્ચાઈ કલ્પી લે! વિકલ્પની પરંપરા વચ્ચે એણે વિચાર કર્યો કે આ કરતાં પેલા મુનિની હું જ ખબર લઈ નાખું! લેશ દમદાટી, જરા ધાકધમકી, આપું. ધુતારે પારકું ધન ક્યાં સુધી જીરવી શકવાને છે ! દૂરદૂર દેવવિમાનપ્રાસાદના શિખર પરના સુવર્ણમયૂર ફડડી ફરતા દેખાતા હતા. આ શેરી, આ રાજમાર્ગ ને આ ધૂળઃ બધું મુનિજને સુપરિચિત હતું. તેઓ બધાને પિછાણતા હતા, તેમને પિછાણી શકનાર દુર્લભ હતા. , તેઓને ઝટ પિછાણી શકાય તેમ પણ નહોતું. તપથી શ્યામ પડી ગયેલો દેહ ને ત્યાગથી કૃશ થયેલું શરીર ! સુવર્ણકાર દો. આવતો હતો. મુનિરાજ તે નીચી નજરે નગર બહાર જઈ રહ્યા. હતા. અડધે રસ્તે એ પહોંચી વળે. એણે મુનિરાજને કહ્યું: મુનિજી, મારે કામ છે. ઘેર પધારો!” “મને વિલંબ થાય છે.” ભલે થાય, તમારે આવવું જ પડશે.” સુવર્ણકારના દિલમાં આપી. સરળ પરિણામધારી મુનિરાજ પાછા વળ્યા. આગળ મુનિરાજ ને પાછળ સુવર્ણકાર! ઘેર પહોંચતાંની સાથે જ એણે મુનિરાજને કહ્યું: “મહારાજ, મારું સોનું આપી દે !" “સનું ?" મુનિરાજ આટલું બોલીને જાણે કંઈક યાદ આવતું હોય તેમ સ્તબ્ધ બની ઊભા રહ્યા. સુવર્ણકારને ખાતરી થઈ કે નકકી આજ ચોર! સાધુના વેશમાં પાકે શેતાન!
