________________ - કાળો આકાર 239 “વિલંબ પિસાય તેમ નથી. જલદી અશ્વ લાવ! મગધનો ચાર રહિણેય નાઠો છે.” રહિણેય !" સૈનિકનાં મેં ફાવ્યાં રહ્યાં. “વિચારવાનો વખત નથી. હું એની પીઠ પકડું છું, તમે અશ્વ સાથે દરવાજે ભેગા થાઓ.” “જેવી આજ્ઞા !" સૈનિકે એટલું બેલી એકદમ અશ્વશાલા તરફ ચાલ્યા ગયા. આ આજ્ઞા આપવામાં પળવારનો વિલંબ થયો, પણ એટલીવારમાં તો રોહિણેય ઠીક આગળ વધી ગયો હતો. રાજગૃહીના ઊંચા આવાસો ને ટૂંકી કેડીઓની વચ્ચેથી રહિણેય પવનવેગે ઊળે જતો હતે. પણ પળવારમાં તે આખા રાજહીના ચેકીદારે સચેત બની ગયા હતા. જમીન પરને માર્ગ ભયભરેલ કલ્પી રોહિણેયે માર્ગ બદલ્યો. એ નિમિષમાત્રમાં એક ઊંચા આવાસની અગાસી ઉપર ચઢી ગયો, ને ત્યાંથી વાનરની જેમ કૂદતે રાજગૃહીને વીંધવા લાગ્યો. પૂરેપૂરું અનુસંધાન રાખીને મહામંત્રી આગળ વધતા હતા. વસંતની સુંદર રાત્રી હતી, ને ઘણું દંપતિએ રસભર્યા પ્રહર વીતાવી હમણાં જ ગાઢ નિદ્રામાં પડ્યાં હતાં. એમનાં વસ્ત્ર અસ્તવ્યસ્ત હતાં ને કેટલાંક તે એવી સ્થિતિમાં સૂતાં હતાં કે નજર નાખતાંની સાથે જ હિણેય ત્યાંથી આગળ વધી જતો. રાવણની લંકા માથે કુદતા હનુમાનની કલ્પના રહિણેય પૂરી પાડતો હતો. એની પાસે કેઈ અપૂર્વ લબ્ધિ હોય કે એના ચપળ પગમાં કોઈ યંત્ર હોય, જે તે ચાંપ દબાવતાં જ રોહિણેયને ઉછાળી એક આવાસથી બીજા આવાસ પર પહોંચાડી દેતું હોય તેમ લાગતું હતું.
