________________ 244 મહર્ષિ તારાજ દુષ્ટ છટકી ગયો? નામર્દ!” અને કાપે ચડેલા મહામંત્રીએ પિતાની ગરૂડ જેવી દીર્ઘદૃષ્ટિ ચારે તરફ ફેકી. દૂર, થોડે દૂર, રેહિણેય પગપાળો નાસતે હતે. મહામંત્રીના ક્રોધનો પાર ન રહ્યો. એમણે પીઠ પરના ભાથામાંથી એક ઝીણું. તીક્ષ્ણ તીર ખેંચી કાઢયું ને ધનુષ્યની પણછ કાન સુધી ખેંચી હવામાં વહેતું મૂક્યું. મહામંત્રી હજી ય આવા શૂરવીરને જીવતો પકડવાનો લાભ છોડી શક્યા નહોતા. શરસંધાન એના પગ પર હતું, અને એ સંધાન અચૂક નીવડ્યું. તીર રોહિણેયના ખડતલ પગની આરપાર નીકળી ગયું. પિતાના સંધાનની સફળતામાં મહામંત્રીએ એક અટ્ટહાસ્ય કર્યું ને એનો પીછો પકડી ઝાલી લેવા અશ્વ પરથી છલાંગ મારી નીચે ઊતર્યા. પણ આશ્ચર્ય ! રોહિણેય તીર ખેંચ્યા વગર જ, જરા ય થાળ્યા વગર દોડતા હતો. આજે એની પાસે નહોતું તીર કે તીરનું ભાથું. તલવાર, છૂરી અને ચોરીનાં બીજાં નાનાં સાધન હતાં, તેમાં તલવાર વગેરે તે પહેલા વખતે જ છૂટી ગયાં હતાં. એકાદ તીર પણ પાસે હોત, એકાદ નાની કૃપાણ કે કટારી પણ હોત તે રોહિણેય અવશ્ય ભયંકર સામને કરત ! પણ આજે તો નાસી છૂટ્યા સિવાય એના માટે બીજે કઈ માર્ગ નહોતે. ઘવાયેલા પગે નાસીને પણ એ કેટલો નાસે ! એણે વનપ્રદેશમાં ટૂંકાં ટૂંકાં ચકકરો લેવા માંડ્યાં. આ પ્રદેશના બિનઅનુભવી મહામંત્રી એ રીતે જરા પાછળ પડ્યા, પણ એ વખતે એમને ખાતરી થઈ ચૂકી હતી કે સૈનિકે એ આખી ડુંગરમાળ ઘેરી લીધી હશે. તમામ વાવ, નદીઓ ને પુષ્કરણીઓ પર પહેરા બેસી ગયા હશે. પલ્લીવાસીઓના ગુપ્ત કૂવામાં ઝેરી પદાર્થો નંખાઈ ગયા હશે. જરા વહેલા કે જરા
