________________ પાણી પહેલાં પાળ 289 “કની આ પ્રેમભરી પરિચિત વાણી છે ? શું મહામંત્રી પોતે ?" “ના, ના. મુનિ અભય! " “ધન્ય છે મહામુનિ ! પ્રથમ દૃષ્ટિએ આપને ન પિછાની શક્યો ? કેમ મને યાદ કર્યો, વારુ !" તમને યાદ આપવા ! નગરશ્રેષ્ઠિ મેતારજ ! અર્થ-કામને ખૂબ સાો, હવે અંતિમ પુરુષાર્થ મેક્ષનું શું? પાછું આવવા પહેલાં પાળ બાંધે !" “મુનિવર, વિચાર તે ઘણીવાર થાય છે, પણ એમ લાગે છે કે આ કાયા સંયમના ભાર શી રીતે વહેશે? આઠ આઠ મદભરી વહાલસોયી પ્રિયતમાઓનો વિયાગ કેમ સહેવાશે ? વૈરાગ્યના વિચારો જ હૈયું ભારી કરે છે.” શ્રમને કશું જ અસાધ્ય નથી. વીર, ધીર મેતારજ આટલો કાયર કાં? શું ચંદનાનું દષ્ટાંત યાદ નથી? વિરૂપાથી વહાલસોયી સ્ત્રી કદી દેખી હતી? છતાં વખત આવ્યો એટલે બધું ય મૂકીને ચાલવાનું! ત્યાં કશી ય દાદ ફરિયાદ નહીં ચાલવાની.” બધું ય સમજુ છું, મુનિવર ! પણ હજી મોહપાશ છૂટતા નથી. આવીશ, એક દહાડો જરૂર આવીશ.” નગરશ્રેષ્ઠિ, આવતાં આવતાં અસૂરું ન થાય એ જે જે ! આ તે કમળની કેદ છે. કઠણ કાષ્ઠને જેર કરી નાખનારો પ્રેમી ભમરો મધુ ચૂસવામાં મગ્ન બની રહ્યો ને સાંજ પડી ગઈ કમળ બિડાઈ ગયું. પ્રેમી ભમરાએ એ કમળને વીંધીને જવા કરતાં એક રાત કેદમાં જ રહેવાનું યંગ્ય સમક્યું ને એણે વિચાર્યું : હમણાં સૂર્યોદય થશે, કમળ ખીલશે ને મુક્ત બનીશ. પણ એને ખબર નહોતી કે એક સુધાતુર હાથી કમળને ચારો કરવા ચાલ્યો આવતો હતો, ને એવાં
