________________ હારમાં એક 81 " શાબાશ ! શાબાશ !" પુરજનોના મુખેથી ઉચ્ચાર થઈ રહ્યો. અશ્વારોહીઓ અશ્વની પીઠ સાથે એકમેક થઈ ગયા હતા. ભાથામાં છૂટેલા વેગવંત તીરની જેમ બધા નિદિષ્ટ સ્થળે જઈ પુનઃસ્વસ્થાને પહોંચવા તીવ્ર વેગથી પાછા ફર્યા. બરાબર રસાકસી જામી. સવારના મનની વાત જાણે અચ્છેએ પણ જાણી લીધી હતી. પોતાની મોટી વિશાળ કાયા સંકેચી તેઓ ગરુડ જેવી ઝડપથી દોડતા હતા. કેટલાક અશ્વો પડ્યા, કેટલાક અશ્વારોહીઓ ગુલાંટ ખાઈ ગયા, એમ ધીરે ધીરે બધા અોમાંથી કેવળ બે અ આગળ નીકળી આવ્યા. એક શ્વેત અને બીજો રક્તવર્ણનો હતો. બે વચ્ચે તુમુલ હેડ જામી. સફેદ અને રક્તવર્ણો બંને ઘડા તરત જ ઓળખાઈ ગયા. “એ જ. એ જ.” બધેથી એકસામટો ઉચ્ચાર નીકળ્યો. કેણ! કોણ!” નહીં સમજેલાઓએ પ્રશ્ન કર્યો. નથી જોઈ શકતા કે પેલો સફેદ દૂધ જેવો અશ્વ તે તમસૂર ! રાજગૃહીના મહાષ્ટિ ધનદત્તના પુત્ર મેતાર્યને!” “અને બીજે?” “અરે, એટલું ય જાણતા નથી ! કેશડાનાં પુષ્પ સરખો પેલે ઉઘડતા રક્તવર્ણને અશ્વ તે જ અહિછત્ર! રાજગૃહીના મહામાત્ય અભયનો !" અરે, આ તે કંઈ શરત કહેવાય. એક તે ઊગતો જુવાન અને બીજો પુખ્ત યુવાનઃ બે વચ્ચે કંઈ હરીફાઈ શોભે!” બેસે, બેસે, શાસ્ત્રમાં કહ્યું નથી કે “ગુણીષ ન ચ લિંગ, ન ચ વય જાત કે જુવાની આવે ટાણે જેવાતી નથી. સીત્તેર
