________________ કીતિ ને કાંચન 97 સેનિકને પણ શર જાગ્યું. લૂંટારાઓએ થોડીવારમાં પારખું કરી લીધું કેરૂપરૂપનો આ અવતાર, જેવો તેવો યોદ્ધો નથી, અને એને આગળ આવેલો જોઈ નગરજનો પણ તેની સરદારી નીચે એકઠાં થઈ રહ્યાં છે, હાથે હાથની લડાઈમાં પોતાનાં માણસ પણ ઓછાં થતાં જાય છે, એટલે તેઓએ બૂડ બદલ્યો. થોડા પાછા ખસી મોરચો બનાવ્યું. છતાં ઘવાયેલો મેતાર્ય એક તસુ પણ પાછો ન ખસ્યો. એક હાથમાં ભયંકર ભાલો તેળીને એ પહાડ શો નિર્ભય ખડે હતો. એના બીજા હાથની વિશાળ ઢાલ નરમ પડેલા શત્રુદળમાંથી આવતાં તેને નિરર્થક બનાવી રહી હતી. ધીરે ધીરે મામલે તંગ બનતે જ હતું. લૂંટારાઓ એકસામટો હલ્લે કરવાની તૈયારીમાં હતા. અચાનક માતંગ વચ્ચે કૂદી આવ્યો. એણે હાકલ કરી. : - રહિણેય, વીરધર્મ અંગીકાર કરતાં શીખ! મર્દોના ભાવ મત બાંધ્યું હોય છે, પછી આવી નામર્દીઈ! તારા સૈનિકે જે તારા માટે મરી ખૂટવા તૈયાર હશે તો શું રાજગૃહીના ધણને સાચા સેવકે જ નહિ હોય! રોહિણય, એકલો જ મેદાને આવી જા ! પંજે પંજો લડાવી લઈએ ! નિર્દોષ પલ્લીવાસી વીરોનો સંહાર શા માટે કરે છે !" માતંગ, એમાં સાર નહિ કાઢે. પંજેપંજા લડાવીશું તે દુનિયા મારી ને તારી હાંસી કરશે. હું ને તું કોણ? કૃપા કરીને મારો માર્ગ છેડી દે !" લૂંટારાઓના ટોળામાંથી એક જુવાન આગળ આવ્યો. ઊંચા ઘોડા પર પ્રચંડ કાયનો એ પુરુષ અક્કડ બેઠો હતો. એના આખા શરીર પર લેઢાની સાંકળો હતી ને કમરને વીંટાતી વિષધર તીણ છરાઓની હારમાળા હતી. એની વિશાળ પીઠ પર તીરનું મોટું ભાથું હતું. અડધાં તીર વપરાઈ ચૂક્યાં હતાં, ને એ એક એક તીરે એક એક જીવને ધરાશાયી બનાવ્યા હતા. એના એક હાથમાં
