________________ હાથતાળી 157 મને આપે, આપ નાસી છૂટો ! " “હું નાસી છૂટું ?" હા, હા, નહિ તો આજે આ પલ્લીની અહીં સમાપ્તિ થશે. આપણું કલ્પનાઓ ધૂળ મળશે.” વફાદાર સાથીદારે રોહિણેયના માથાનો કિંમતી ઉષ્ણીષ લઈ છાતી પરને હીરાજડિત પટો પણ ખેંચી લીધો. “સિન્યની પહેલાં સૈન્યનાયકે મરવું ઘટે! મરશું તો બધા સાથે જ! આજે હાથે હાથ અજમાવી લેવાની ઈચ્છા થઈ છે. મગધને એ અમાત્ય મારા ઘા પણ જેતે જાય.” “વિવેકને ન વિસારે પડે. તમે આગળ વધશે તે તીડનાં ટોળાંની જેમ ઊલટી આવતાં આ દળો તમને કાં તો કેદ કરી લેશે કે કાં તે તમારા પ્રાણને હાનિ પહોંચાડશે. બંને રીતે પલ્લીવાસીઓ અનાથ બનશે, અને દાદાનું મહાન સ્વપ્ન ધૂળમાં મળશે.” અનુભવી સાથીદારે કંઈક રોષમિશ્રિત અને કંઈક માયાભર્યા અવાજે કહ્યું: બળ સામે બળ ને કળ સામે કળ, એમ તમારું કહેવું છે ને?” રહિણેયે ચારે તરફ નજર ઘુમાવતાં કહ્યું: “વારુ, વારુ, મગધના મહામાત્યને મારા બળનો તે પર મળે છે, હવે જરા કળને પરિચય પણ આપી દઉં. ભલે એના સૈનિકો ખાલી હાથે મગધમાં જઈને આપણું કુશળતાની પણ વાત કરે !" એક જ ક્ષણ ને રોહિણેય પાસેની ગુફામાં સરી ગયો ! આખી પલ્લીને ઘેરવા ધસતાં સૈનિક દળો હવે નજીક આવ્યાં હતાં. સેનાનાયકના દિલમાં અનેરો ઉત્સાહ હતો. આખી પલ્લીને ઉજજડ કરી મૂકી હતી. કેટલાયને ભગાડી મૂક્યા હતા, સામા થયેલા ઘણાને
