________________ રંગમાં ભંગ 217 “ધન્ય ધન્ય નગરશ્રેષ્ટિ ધનદત્ત!” ચારે તરફ એક જાતને ધ્વનિ પથરાઈ રહ્યો. પણ અચાનક વાજિંત્રોના સ્વરને દાબી દેતે એક અવાજ સંભળાય. બધા આશ્ચર્યમાં એ તરફ જોઈ રહ્યા. મેદનીને એક છેડે ઊભેલે કઈ પડછંદ પુરુષ કઈ બૂમ પાડતા આગળ ધસવા ઈચ્છતા હતા. કેઈ સ્ત્રી એને રોકી રહી હતી, પણ તે નાજુક સ્ત્રીથી ક્યાં સુધી ક્યો રોકાય? એ પુરુષ મોટેથી બૂમો પાડતે મેદનીમાંથી આગળ ધો. કંઈક તોફાનની આશંકાથી રક્ષકોએ પિતાનાં શસ્ત્ર સંભાળ્યાં. ધનદત્ત શ્રેષ્ટિ મેતાર્યની આગળ આવીને ઊભા રહ્યા. પેલા પુરુષો સ્વર હવે સ્પષ્ટ સંભળાતો હતો. મહારાજ, એ પુત્ર ધનદત્તને નહિ, પણ મારે છે.” અરે, આ કોણ બેલે છે ! જેની ઉપસ્થિતિમાં પૃથ્વીના ચમરબંધીઓ પણ ઊંચે અવાજ કરી શક્તા નથી, એવા મગધરાજ ને મહામંત્રીની સમક્ષ જ આવું દુવંતન ચલાવનાર એ બે માથાનો માનવી કેણ છે ! અરે, એ તે માતંગ! રાજ-ઉદ્યાનને રખેવાળ! મંત્રોને રાજા ! માનવમેદનીમાંથી જાતજાતના અવાજે આવવા લાગ્યા. મહારાજ, મેતાર્ય મારે પુત્ર છે!” માતંગ, તારું પદ સંભાળ ! પ્રસંગ વિચાર ! સેનાની છરી ગમે તેટલી સુંદર હોય પણ કમર પર ઘલાય, પેટમાં ન નંખાય.” ધનદત્ત શ્રેષ્ટિના ક્રોધને પાર નહોતો. પદ સંભારવા જ આવ્યો છું. મેતાર્ય શ્રેષ્ટિસંતાન નહિ
