________________ રંગમાં ભંગ 211 હવે અવસ્થામાં પ્રવેશતા હતા, પણ એને રૂવાબ જરા ય ઓછો નહેતે થ, બકે રૂપસુંદર માતંગ હવે કંઈક ભવ્ય લાગતો હતો. જોળી છાંટ વાળાં એનાં ગુંચળાવાળાં ઝુલ્ફાં અને રોહિણેયના હાથે કપાળમાં થયેલા ધાનું લાંબુ ત્રિશળ ખૂબ જ મેળ ખાતાં હતાં. એની સામે વિરૂપા— ચિંતાની જલતી ચિતામાં પોતાના દેહને રોજબરોજ શેકી રહેલી વિરૂપા-કંઈક ફિકકી, નિચેતન ને ઉંમરવાન દેખાતી હતી. માતંગ આ ખરે પણ એના મનમાં કંઈ ઘોળાતું હતું. એની આંખમાં કંઈ આવી ભરાયું હોય એમ એ વારે ઘડીએ ઊઘાડ મીંચ કરતા હતા ને જાણે કોઈ નીરસતા એને થકવી રહી હોય તેમ બગાસાં ખાતો હતો. પિતાની આ સ્થિતિ વિરૂપા ન કળી જાય એ માટે પુરુષત્વસૂચક હાસ્ય લાવી એણે કહ્યું: વિરૂપા, હવે તો તું ડેસી થઈ ગઈ લાગે છે!” પણ તને ક્યાં ડોસા થવું ગમે છે?” વિરૂપાએ નિરુત્તર બનાવી નાખે તેવો સામે કટાક્ષ કર્યો. દંપતિઓની ભાષા ઘણીવાર સાદી નજરે અર્થહીન ને સામાન્ય લાગે છે, પણ એમાં ઊંડે ઊંડે ઘણે અર્થ ભરેલો હોય છે. વિરૂપાને કટાક્ષ માતંગ સમજી ગયે. એણે ધીરેથી કહ્યું: " વિરૂપા, તું ડેશી થા એટલે મારે ડોસા બનવું જ રહ્યું ને! પણ..... બેલતે બોલતે માતંગ થંભી ગયો. પણ શું? કેમ થોભી ગયો ?" ભી એટલા માટે જ ગયો કે આપણે પણ આ મેતાર્ય જે એક પુત્ર હેત ને ! તો આ જ લગ્નોત્સવ રચત. અરે, પુત્ર નહિ ને એકાદ પુત્રી પણ હેત ને તે ય મેતાર્ય જેવો વર શોધી લાવત! " તારી દીકરી ને મેતાર્ય જેવો વર !" વિરૂપાએ માતંગના
